Στα άδυτα της βουλής

Αποσπάσματα από την έρευνα του Ν. Βαφειάδη για την Καθημερινή

Βουλευτικές απολαβές και προνόμια

• Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ.

• Ο μέσος όρος των μηνιαίων βουλευτικών αποδοχών ανέρχεται σε 10.000 ευρώ.

• Το 50% φορολογείται αυτοτελώς και το υπόλοιπο προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα.

• 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών.

• 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών.

• Για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται 4 χρόνια.

• Όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια.

• Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και

βουλευτική σύνταξη. (Αναπάντητο παρέμεινε και το ερώτημα για το πόσοι βουλευτές λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση. «Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας).

Παροχές

• Κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως).

• 8 σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ).

• Αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με leasing).

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

...Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα...

Μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή πέρασε. Η λιακάδα ήταν κατάλληλη για έναν ευχάριστο περίπατο μέχρι το παλιό μου σχολείο. Δεν έχω συχνά τη δυνατότητα να μπω στο προαύλιο που πριν από κάμποσα χρόνια έπαιζα ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, έριχνα κλεφτές ματιές στο μάθημα της επόμενης ώρας που είχα ξεχάσει να διαβάσω ή αργότερα που κάπνιζα στη ζούλα ένα αγχωμένο τσιγάρο. Είναι και που μένω πια αλλού, μακριά από αυτές τις εικόνες και τα πρόσωπα που μου θυμίζουν την εφηβεία μου.

Ποτέ δεν πρόκειται να απέχω από τις εκλογές. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το παλιό μου σχολείο. Πάντα μου άρεσε. Ακόμα και σαν παιδί, που ακολουθούσα τον πατέρα μου που πήγαινε να ψηφίσει. Ίσως να μου έκανε εντύπωση που έβλεπα έναν οικείο χώρο γεμάτο με άγνωστα πρόσωπα, που τόσο πριν όσο και μετά από αυτή την Κυριακή, θα πήγαιναν πίσω εκεί που ανήκαν. Ένιωθα σαν να τους φιλοξενούσα στο σπίτι μου για μία μέρα. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα, το συναίσθημα αυτό δεν έπαψε να υπάρχει. Άλλαζε συνεχώς μορφή όμως η βασική ιδέα ήταν ίδια: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

Την προηγούμενη Κυριακή ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Χάζεψα τη λιακάδα και μετά από ένα νυσταγμένο ντους, ένα γρήγορο καφέ και μερικά τσιγάρα – στον μοναδικό χώρο που το κάπνισμα δεν πρόκειται ποτέ να απαγορευτεί - πήρα το δρόμο για σχολείο. Ήμουν πάλι έτοιμος να μυρίσω τα αρώματα της εφηβείας μου, να δω τα άγνωστα πρόσωπα που τώρα πια θα θέλανε να τα γνωρίσω. Να συμμετάσχω κι εγώ στη γιορτή της δημοκρατίας. Να στείλω με την ταπεινή μου ψήφο το μήνυμά μου. Μπερδεμένος. Τι πρέπει να ψηφίσω για να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω; Συνήθως όλοι νικάνε και εγώ είμαι μονίμως ο χαμένος.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Καβάφης ή Νοστράδαμος ?

Έχει μεγάλη σημασία να διαβάσει κανείς όλο το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το πνεύμα του μεγάλου ποιητή φαίνεται πως βρίσκεται πολύ μπροστά ...

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Ελληνοεβραίοι και ελληνοέλληνες

Αποσπάσματα από το αγαπημένο βιβλίο "Γκέμμα" του Δημήτρη Λιαντίνη.  

Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια. Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας. Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κατεμαράνθη. Όταν είσαι μέσα στό μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά ’χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Αρχές του 1993 έγινε μια εκδήλωση στο Παρίσι από έλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί. Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια. Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς που όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και στην Αθήνα; Η απόκριση που μου δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης.

-Ποιά Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε, του είπανε. Μιλάς για ίσκιους στη συνεφιά. Και για σύνεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δε την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόϊ;

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με,

Και πεθαμένο γράψε με.

Άκουσε λοιπόν, και μάθε το. Και κει που θα γυρίσεις, να το ειπείς και να το μολογήσεις. Η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Αν στείλει κάποτε στους ξένους κανένα παράπονο η κανένα παρακαλετό, το συζητούν πέντε δέκα άνθρωποι της διπλωματίας σε κάποιο γραφείο, και παίρνουνε την απόφαση, όπως εμείς παραγγέλνουμε καφέ στο καφενείο και στα μπιλιάρδα. Αυτή είναι η εικόνα που έχουν οι ξένοι για την Ελλάδα. Κι ο σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται. Έτσι δεν είπε ο πασάς της Σκόντρας, όταν ακούστηκε ότι οι ραγιάδες σηκωθήκανε στο Μοριά; Τώρα γυρίστηκε η τάξη. Σουλτάνος είναι ο έλληνας πολιτικός. Λάβε την σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Οι U2 στην Αθήνα

Η εβδομάδα ήταν από τις πιο δύσκολες τόσο λόγω της επιστροφής από την άδεια όσο και εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν αισθάνεται πλέον ήσυχος. Η Παρασκευή ήταν κάτι σαν δώρο, μια ευκαιρία να πέσω στον καναπέ και να σαπίσω μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάνοντας μικρά διαλλείματα σέρνοντας το κουφάρι μου μέχρι το ψυγείο. Όμως δεν είχα προβλέψει το μέλλον μερικούς μήνες πριν, όταν παρασυρόμενος από τον περίγυρό μου αγόρασα εισιτήρια για την συναυλία των U2. Τι θέλω εγώ τώρα να τρέχω στο ΟΑΚΑ για να δω ένα από τα πλέον εμπορικά συγκροτήματα όλων των εποχών; Να ακούσω τον Bono να το παίζει showman και τον The Edge, που αναμφισβήτητα είναι χειρότερος κιθαρίστας από εμένα, να αγχώνεται μήπως και του κλέψουν το σκουφάκι; Και ενώ σκεφτόμουν πως έμπλεξα έτσι, ήρθε και η δεύτερη σφαλιάρα, αφού από τη Βουλιαγμένης μέχρι το Ολυμπιακό Στάδιο χρειάστηκα δύο ολόκληρες ώρες με αποτέλεσμα τα νεύρα μου να τεντώσουν κι άλλο, ενώ και οι διοργανωτές φρόντισαν ώστε κατά την είσοδο στην Αρένα να περάσουν τον κόσμο από στίβο μάχης ώστε να μπορέσουν να μπουν μέσα μόνο οι άξιοι μονομάχοι. Μπαίνοντας μέσα άρχισαν να λύνονται πολλές απορίες. Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου είχε ξαναμπεί στο ΟΑΚΑ μόνο σε αγώνα του Παναθηναϊκού στο Champions League, άντε και στη συναυλία της Madonna. Ένα άλλο μέρος, που εν μέρει ευθύνεται για το μποτιλιάρισμα, έψαχνε τον παρκαδόρο του “μαγαζιού” για να παρκάρει την Cayenne, ενώ υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια που μουσικά βρίσκονται ακόμα στο ψάξιμο.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Η εξέλιξη της νεοελληνικής γλώσσας

Κακόμοιρε Έλληνα. Από μικρό παιδί είσαι χωμένος στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών μαθαίνοντας Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, ενίοτε και Ισπανικά ή Ιταλικά. Σε δουλεύουν τόσο καιρό και εσένα και τους γονείς σου, που πληρώνανε αδρά, ενώ οι γλώσσες που έπρεπε να μάθεις ήταν άλλες. Τα Πασοκικά και τα Νεοδημοκρατικά είναι σίγουρα οι γλώσσες του παρελθόντος αλλά, έτσι όπως πάμε, και του μέλλοντος. Του παρελθόντος, γιατί τόσο καιρό αυτή τη γλώσσα χρησιμοποιούσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες και η άγνοιά μας να την κατανοήσουμε τους δυσκόλευε στο έργο τους, και του μέλλοντος γιατί απ’ότι βλέπω θα συνεχίσουν και στο διηνεκές οι ίδιοι άνθρωποι, να τις χρησιμοποιούν απουσία εναλλακτικών προτάσεων.

Γλωσσολογικά βέβαια, οι διαφορές μεταξύ τους είναι ελάχιστες. Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να μάθει τη μία από τις δύο και να καταλαβαίνει και την άλλη. Μοιάζουν πολύ και διαφοροποιούνται μόνο ανάλογα με εκείνον που βρίσκεται στην εξουσία. Ως γνωστόν η γλώσσα που χρησιμοποιεί κανείς επηρεάζει και τον τρόπο που σκέφτεται. Έτσι στις γλώσσες αυτές υπάρχουν έννοιες που είναι ασύλληπτες για εμάς τους μη μυημένους.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Οι Jethro Tull στην Αθήνα

Κάθε φανατικός οπαδός του Asterix ξέρει ότι στο τέλος κάθε ιστορίας οι ήρωες του γαλατικού χωριού μαζεύονται σε ένα επικό τσιμπούσι, είτε στο χωριό τους ή και καμιά φορά, σε κάποιο ξέφωτο του δάσους. Πάντοτε μένω για αρκετή ώρα να κοιτάζω αυτή την τελευταία ζωγραφιά. Μάλλον ζηλεύω που δεν μπορώ να είμαι και εγώ παρόν σε αυτό το γλέντι και ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που κάθε φορά που βρίσκομαι στο Terravibe Park νιώθω όμορφα.

Η διαφορά θερμοκρασίας με την Αθήνα είναι δεδομένη, τα δέντρα και το διπλανό δάσος συνθέτουν ένα πανέμορφο σκηνικό. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς είναι να επιλέξει και την συναυλία που θα πάει να παρακολουθήσει ώστε να περάσει ένα όμορφο βράδυ. Ήταν η τρίτη φορά που βρέθηκα στην Μαλακάσα για να παρακολουθήσω μια συναυλία και για ακόμα μια φορά πέρασα πολύ όμορφα. Φυσικά δεν επέλεξα να πάω σε εκδηλώσεις όπως το φετινό Nonrockwave φεστιβάλ, για να είμαι ειλικρινής εκκλησία έκλεψα και τις τρεις φορές.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Για να μην ξεχνιόμαστε.....

Νίκος Γκάλης vs Εθνική Ποδοσφαίρου

Είναι μέρες που ήθελα να γράψω κάτι για την παρουσία της Εθνικής Ελλάδος στο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Σήμερα ο Α.Πανούτσος έγραψε στο "Πρώτο Θέμα" κάτι που εκφράζει απόλυτα τις σκέψεις μου και γι'αυτό το αναδημοσιεύω.

Ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε τα γαλανόλευκα ήταν ο Νίκος Γκάλης. Οχι επειδή ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο, που ήταν, αλλά επειδή έμπαινε στο γήπεδο για να κερδίσει. Εκανε το παιχνίδι του όσο καλύτερα μπορούσε, συνήθως κέρδιζε, αλλά και τις φορές που έχανε δεν είχε πει ποτέ ότι βούλωσε τα στόματα όσων τον είχαν αμφισβητήσει. Γιατί κανένας ποτέ δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει τον Νίκο Γκάλη. Τη στιγμή που θα το έκανε θα είχε βάλει σε αμφισβήτηση τη διανοητική του κατάσταση και όχι την αξία του Γκάλη. Αντίθετα με την Εθνική Ελλάδας, ο Γκάλης ποτέ δεν αναφέρθηκε στα παλιά του κύπελλα. Ούτε καν στο Πανευρωπαϊκό του 1987. Είχε μάθει από την Αμερική ότι είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Πηγαίνοντας σε τουρνουά ποτέ δεν είχε πει «να με αφήσουν να το ευχαριστηθώ». Για ευχαρίστηση υπάρχουν το "Allou Fun Park" και οι διακοπές. Ποτέ δεν είχε ζήτησε σεβασμό. Τον σεβασμό σού τον δίνουν, δεν τον ζητάς. Και ο σεβασμός δίνεται όταν ένας αθλητής τελειώσει την καριέρα του και μπορεί να κριθεί στο σύνολό του. Ποτέ δεν είχε πει "δεν έχω να αποδείξω τίποτα".

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Παραπλανητική διαφήμιση

Φίλοι, αγανακτισμένοι πολίτες αυτής της χώρας ευτυχείτε. Η ελληνική νομοθεσία είναι εδώ για να βοηθήσει τον κάθε έναν από εμάς, ή για να είμαι πιο σαφής, για να βοηθήσει 3.012.373 έλληνες που ψήφισαν πριν από μερικούς μήνες για να εκλεγεί η σημερινή κυβέρνηση. Δυστυχώς για εκείνους που τόσο το 2004 όσο και το 2007 είχαν ψηφίσει για την προηγούμενη κυβέρνηση, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην προλαβαίνουν να ενεργήσουν νομικά λόγω παραγραφής.

Τι εμποδίζει τους ψηφοφόρους του 2009 να ασκήσουν αγωγές για παραπλανητική διαφήμιση;

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Rory Gallagher - Ξεροκέφαλος και μοναδικός

Η πιο γνωστή από τις ιστορίες που κυκλοφορούν γύρω από τον Rory Gallagher, είναι το περίφημο φλερτ που είχε με τους Rolling Stones. Η αλήθεια είναι ότι οι Stones δεν ήταν οι πρώτοι που θέλησαν κάτι τέτοιο ούτε και οι τελευταίοι. Ο Gallagher που σήμερα απουσιάζει επιδεικτικά από όλες τις λίστες που καταρτίζουν κατά καιρούς ειδικοί, με τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, απολάμβανε το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του.

Με τους Taste άνοιξε την αποχαιρετιστήρια συναυλία των Cream στο Albert Hall του Λονδίνου. Αμέσως μετά ο Clapton ανακοινώνει ότι θα συνεχίσει μόνος του και οι εναπομείναντες Ginger Baker και Jack Bruce, των οποίων οι διαμάχες υπήρξαν μυθικές και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, εντυπωσιασμένοι από το παίξιμο του ιρλανδού, του προτείνουν να αντικαταστήσει τον Eric Clapton.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Ανθρώπινες εικόνες

εικονες του ανθρωπινου σωματος

View more presentations from nikos gnikap.

Rory Gallagher - Δισκογραφία

Το πρώτο άλμπουμ του Rory δεν έχει τίτλο. Μονάχα το όνομά του. Το εξώφυλλο είναι μαγικό. Εκείνη την εποχή τα περιοδικά μιλάνε για τον κιθαρίστα που παίζει rock και μοιάζει με αρχαίο έλληνα θεό. Ξεχωρίζουν πολλά τραγούδια όπως το Laundromat, το I Fall Apart και το For The Last Time. Σήμερα κατηγορείται που επέμενε να κάνει ο ίδιος την παραγωγή με αποτέλεσμα ο ήχος να είναι φτωχός. Ο Rory ξεκίνησε και από την αρχή άρχισε να δείχνει τις προθέσεις του. Η μουσική που τον αφορούσε θα ήταν προσωπική υπόθεση. Στο εξής θα ήταν ο κύριος δημιουργός και θα διασκεύαζε μόνον κλασσικά blues. Στις ηχογραφήσεις του θα προσθέσει όσες κιθάρες έκρινε ότι χρειάζονται, ενώ δεν θα φοβηθεί να παίξει μέχρι και σαξόφωνο (Can’t Believe It’s True).

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Rory Gallagher - Η ιστορία αρχίζει

Rory Gallagher. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί το εξώφυλλο από το Calling Card, στον καναπέ στο σπίτι του θείου μου, τότε που για να ακούσεις ένα δίσκο ακολουθούσες μια μοναδική ιεροτελεστία. Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ακούγοντας την καινούργια αυτή μουσική, κοιτούσα και το πρόσωπο στο εξώφυλλο, με τα μεγάλα μάτια, τα πλούσια μαλλιά και τις μακριές φαβορίτες. Rory Gallagher. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου έβαζαν κατά καιρούς να ακούσω κάποιους από τους δίσκους τους και πάντα επέλεγαν να ακούσουν κάτι δικό του. Την περίμενα εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στους πολλούς δίσκους τους υπήρχαν οι Rolling Stones, οι Beatles, οι Iron Maiden, οι Deep Purple, οι Rainbow και οι Doors.. Η μεγάλη δισκοθήκη όμως, πάντοτε κατέληγε στους δύο δίσκους του Rory. Calling Card και Top Priority. Τραγούδια όπως το Moonchild και το Philby στιγμάτισαν την παιδική μου ηλικία.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Who's that coming

Έρχεται σε λίγες μέρες

Φαντασία και πραγματικότητα

Πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή αν κάποια πράγματα στο παρελθόν είχαν εξελιχθεί με διαφορετικό τρόπο. Πως θα εξελισσόταν για παράδειγμα η πρόσφατη επικαιρότητα αν η διεθνής γλώσσα ήταν τα γαλλικά; Το λήμμα cabinet man, λένε τα άγγλο-ελληνικά λεξικά ότι μπορεί να μεταφραστεί, ανάλογα με τα συμφραζόμενα ως άνθρωπος του υπουργικού συμβουλίου ή ως κατασκευαστής ντουλαπών! Κοίτα να δεις πράγματα….

Στην γαλλική γλώσσα θα είχε μεγαλύτερη πλάκα, καθώς το αντίστοιχο homme de cabinet έχει την έννοια εκείνου που αγαπάει την μοναξιά, τις έρευνες ή την μελέτη ενώ βέβαια διατηρεί και την ερμηνεία του ανθρώπου του υπουργικού συμβουλίου.

 

Αδυνατώντας να δώσουν την ερμηνεία του μαραγκού, θα μιλούσαν για κάποιον μοναχικό επιστήμονα που διαρκώς μελετάει. Θα μπορούσαν άραγε να βρουν κάποιον; Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν τέτοιοι ανάμεσά μας, όμως δεν νομίζω ότι θα υπήρχε η δυνατότητα να στηριχθεί μια εναλλακτική εκδοχή τόσο απλά.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Πως επιβιώνει ο καπιταλισμός - Z. Bauman

Οπως το πρόσφατο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι κατέδειξε πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία σε εκατομμύρια πρόσωπα, τα οποία οδηγήθηκαν να πιστέψουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στις τραπεζικές πρακτικές ως έγκυρες μεθόδους για να επιλύουν με επιτυχία τα προβλήματά τους, ο καπιταλισμός στην καλύτερη των υποθέσεων δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.

Και αυτό για έναν απλό λόγο: ο καπιταλισμός, όπως και το θεώρημα της μη πληρότητας των συστημάτων των φυσικών αριθμών του Κουρτ Γκέντελ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα συνεπής και πλήρης. Αν είναι συνεπής με τις ίδιες του τις αρχές, εμφανίζονται προβλήματα με τα οποία αυτός δεν μπορεί να ασχοληθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα στεγαστικά δάνεια, που διαφημίστηκαν σαν ένα εργαλείο για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες όσων δεν είχαν κατοικία, στην πραγματικότητα πολλαπλασίασαν τον αριθμό εκείνων που ξαναβρέθηκαν χωρίς κατοικία.

Πολύ πριν ο Γκέντελ διατυπώσει το θεώρημά του, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει τη μελέτη της για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην οποία υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς μη καπιταλιστικές οικονομίες. Ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται μόνον όσο θα υπάρχουν «παρθένες περιοχές», έλεγε, ανοιχτές στην επέκταση και στην εκμετάλλευση. Σκεφτόταν τις χώρες που έγιναν αποικίες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα είναι ότι, αφότου κατακτηθούν αυτές οι περιοχές, στερούνται την «παρθενικότητά» τους και έτσι εξαντλείται η πηγή από την οποία τρέφεται ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, για να το πούμε ειλικρινά, είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί, και από τον οποίο τροφοδοτείται, αλλά (ιδού το παράδοξο) δεν μπορεί να το κάνει χωρίς με αυτόν τον τρόπο να βλάψει τον οργανισμό που τον φιλοξενεί και, αργά ή γρήγορα, να υπονομεύσει τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ευημερίας του ή ακόμη και της επιβίωσής του.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Μνήμες μουντιάλ - Μεξικό 1986

Πλησιάζει ο καιρός που στη Νότια Αφρική ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και για άλλη μια φορά έρχεται στη μνήμη μου το πρώτο μουντιάλ που παρακολούθησα στη ζωή μου. Το μουντιάλ του Μεξικό, το 1986.

Στο μουντιάλ αυτό και με πρόσφατες τις μνήμες από το Euro του ’84 ξεκίνησα να υποστηρίζω τη Γαλλία, κυρίως λόγω του Πλατινί. Πέρα από τις ικανότητές του στο γήπεδο με είχε τράβηξε το αλήτικο στυλ του, τα μακριά μαλλιά, οι κατεβασμένες κάλτσες, η βγαλμένη από το σορτς φανέλα. Εικόνες που τα τελευταία χρόνια δεν συναντάμε πλέον στα γήπεδα, αφού η εμφάνιση αυτή κρίθηκε ανάρμοστη και θεσπίστηκαν κανόνες που επιβάλλουν οι κάλτσες να είναι σηκωμένες και η φανέλα να μην ανεμίζει. Και τι ειρωνεία! Ο Πλατινί πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου…..

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Άκου, βλέπε και επιτέλους...μίλα

Μεγαλώσαμε ακούγοντας για τις χαμένες ευκαιρίες της Ελλάδας. Τότε που οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, που βρίσκονταν αρχικά σε χειρότερη μοίρα από εμάς, ανέβαιναν έγκαιρα στο τρένο της ανάπτυξης και μας άφηναν να περιμένουμε πίσω στο σταθμό, πίνοντας φραπέ στο κυλικείο δίχως να έχουμε πάρει χαμπάρι ότι αυτό ήδη έφτασε φόρτωσε και αναχώρησε. Χώρες που απορροφούσαν τα κοινοτικά κονδύλια σε έργα υποδομής και όχι στους τραπεζικούς λογαριασμούς επιτήδειων ή στα ταμεία παράκτιων εταιρειών αγνώστων. Ακούγαμε ότι πόλεις όπως η Βαρκελώνη, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο ευκαιρίες για ανάπτυξη σε αντίθεση με την Αθήνα που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, έπεσε σε παρακμή.

Ακούγαμε για χώρες με ανεπτυγμένη βαριά βιομηχανία, υγιή οικονομία, πειθαρχημένη κοινωνία, που οι πολίτες απολάμβαναν υπηρεσίες υγείας και παιδείας υψηλού επιπέδου.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Δυστυχώς δεν σκότωσε το δράκο

Αναρτήθηκε πριν λίγη ώρα στο επίσημο site του Ronnie James Dio μήνυμα από τη σύζυγό του, με το οποίο γνωστοποιούσε το θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές στην ιστορία της μουσικής. Η 16η Μαϊου του 2010 θα μείνει στην ιστορία ως μία άσχημη μέρα. Τον Dio θα το θυμάμαι όπως τον είδα το προηγούμενο καλοκαίρι στην Αθήνα με τους Black Sabbath. Έναν άνθρωπο που είχε αυτή την απίστευτη δύναμη στη φωνή, που σε έκανε να ταράζεσαι, να ονειρεύεσαι, να γεμίζεις δύναμη και ενέργεια. Δεν είμαι σε θέση να γράψω περισσότερα, απλά ήθελα από αυτό το σημείο να τιμήσω έναν από τους ανθρώπους που με έκαναν αυτόν που είμαι, μέσα από τη μουσική τους.
Καλό ταξίδι φίλε

Σταυροδρόμια και blues

Ο Robert Johnson ήταν απλά ένας από τους πιο χαρισματικούς blues κιθαρίστες που περάσαν στις δεκαετίες 1920 και 1930, γνωστός κυρίως σε περιορισμένο blues και jazz κοινό, έως ότου το 1961 κυκλοφόρησε ο δίσκος King Of Delta Blues Singers από την Columbia. Ο δίσκος αυτός γνώρισε τον Johnson σε περισσότερο κόσμο και σαν συνέπεια προσέδωσε αναγνώριση στο ταλέντο του, επηρεάζοντας πολλά από τα μετέπειτα μεγάλα ονόματα της μουσικής. Η σύντομη ζωή του ήταν δραματική και καλύπτεται από πολλές ασάφειες, δίνοντας έτσι λαβή σε μύθους γύρω από το μοναδικό ταλέντο που διέθετε.

Γεννήθηκε πιθανότατα το 1911 στο Hazlehurst του Μισσισιπή. Ο πραγματικός του πατέρας, για τον οποίο λίγα είναι γνωστά, ήταν ο Noah Johnson. Η παιδική του ζωή ήταν περιπετειώδης αφού η μητέρα του Julia Ann, ξαναπαντρεύτηκε τον Charles Dodds όταν ο Robert ήταν ενός έτους και απέκτησε μαζί του 10 παιδιά. Ο Dodds, που κατείχε δική του γη, πράγμα σπάνιο για μη λευκό, αναγκάστηκε να φύγει από τον τόπο του έπειτα από διαμάχη με κάποιους λευκούς κτηματίες και κατέφυγε στο Μέμφις, αλλάζοντας το όνομά του σε Charles Spencer. Στο σχολείο, ως Robert Spencer, απέκτησε μια σχετικά καλή μόρφωση για τα τότε κοινωνικά δεδομένα γεγονός που συμπεραίνεται από την υπογραφή του στο πιστοποιητικό γάμου του. Μετά το σχολείο θα επιλέξει να κρατήσει τελικά το επώνυμο του πραγματικού του πατέρα.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Δείγματα ηθικής χρεοκοπίας

Και τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος και τα κροκοδείλια δάκρυα από τα δραματικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, αποφάσισα να προσπαθήσω να συγκεντρώσω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο ελπίζοντας καταρχήν, να βγει κάτι που θα έχει νόημα.


Χρεοκοπούμε, μας λένε, καταστρεφόμαστε και χρειάζονται μεγάλες θυσίες απ’ όλους μας για να επανέλθουμε. Να επανέλθουμε που; Σε ποια κατάσταση προσπαθούμε να γυρίσουμε όπου είμαστε καλά. Δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρχε μια καλή περίοδος για τους πολλούς, που το εισόδημά τους, αναλογικά και με την εργασία τους, να αυξάνει. Μονίμως παρατηρώ από την κατάρρευση του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού και μετά, τη γιγάντωση της κοινωνικής αδικίας, φαινόμενο όχι μονάχα ελληνικό. Το αντίπαλον δέος του καπιταλισμού έπαψε να υφίσταται πια. Ας αφήσουμε το θηρίο να ξεδιπλώσει τα φτερά του, να βγάλει μεγαλύτερες φλόγες από τα ρουθούνια του και να μας φωτίσει όλους. Και ας κάψει και κάποιους. Μόνο που τα θηρία δεν ελέγχονται. Και καήκανε πάρα πολλοί, σαφώς οι περισσότεροι.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Django Reinhardt, ο πατέρας του Heavy Metal.

Ναι, πολύ καλά διαβάσατε τον τίτλο. Το heavy metal, αυτή η σκληρή και «βάρβαρη» μουσική οφείλει την γέννησή της στον μεγάλο τσιγγάνο κιθαρίστα Django Reinhardt. Αν δεν υπήρχε εκείνος η μουσική θα είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά σήμερα, με απρόβλεπτο τρόπο.

Ο Django έζησε τα περισσότερα από τα 43 χρόνια της ζωής του στη Γαλλία. Στα 18 του, μία πυρκαγιά στο βαγόνι που έμενε, του προξένησε σοβαρά εγκαύματα στο αριστερό χέρι που οδήγησε σε μόνιμη αγκύλωση του παράμεσου και του μικρού δάχτυλου. Επιδεικνύοντας απαράμιλλο θάρρος, θα ξαναπιάσει την κιθάρα του και θα αναπτύξει μια τεχνική που θα τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Ανέκδοτο Νο2

Σε μια συνάντηση του Παπανδρέου με τον πρωθυπουργό της Ελβετίας, ο Παπανδρέου συστήνει τους υπουργούς του:
-Ο υπουργός Δικαιοσύνης , Εργασίας , Υγείας , Παιδείας , Οικονομίας κλπ
Έρχεται η σειρά του Ελβετού που συστήνει αντίστοιχα :
-Ο υπουργός Δικαιοσύνης , Εργασίας , Υγείας , Ναυτιλίας.
Κρυφογελάει ο Παπανδρέου .
-Γιατί γελάτε , του λέει ο Ελβετός .
-Μα έχετε υπουργό Ναυτιλίας ενώ δεν έχετε θάλασσα ;
-Όταν μου παρουσίασες τους υπουργούς Δικαιοσύνης , Εργασίας, Υγείας , Παιδείας και Οικονομίας , εγώ γέλασα ;

Αλληγορία

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι μέσω μια αλληγορίας, μπας και καταλάβουμε επιτέλους όλοι, ποιες ικανότητες έχουν όλοι που μας κυβερνάνε τα τελευταία 182 χρόνια.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαι ένας οικογενειάρχης και έχω ένα μικρό σπίτι, σε μία καλή και ακριβή περιοχή, με θέα στη θάλασσα, ηλιόλουστο και βολικό, που όμως ακόμα πληρώνω κάθε μήνα στην τράπεζα για το δάνειο που πήρα ώστε να το αποκτήσω. Δουλεύω λοιπόν κι εγώ και η γυναίκα μου, έχω και μια πιστωτική κάρτα για τις τρέχουσες ανάγκες, που την χρησιμοποιώ με μεγάλη φειδώ, κάνω και τις απαραίτητες περικοπές σε περιττά έξοδα, και είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Πάνω απ’ όλα βέβαια χαίρομαι το σπίτι μου, απολαμβάνω κάθε του σημείο γιατί είναι δικό μου και νιώθω πως μου αξίζει αυτή η επιβράβευση. Όμως αν και έχω πλέον κάμποσα χρόνια που κατοικώ εδώ δεν έχω αξιωθεί να βάλω μάρμαρα στη σκάλα, να φτιάξω τα κάγκελα και τις υδρορροές στα μπαλκόνια, και μετά από τόσο καιρό που μας ήρθε το φυσικό αέριο, δεν αποφάσιζα να αλλάξω την εγκατάσταση για να απαλλαγώ από το πετρέλαιο. Πήρα λοιπόν την απόφαση να τα φτιάξω όλα μαζί και οδηγήθηκα για άλλη μια φορά στην τράπεζα για να πάρω άλλο ένα δάνειο. Ευτυχώς τώρα, η πεθερά μου αποφάσισε να μας βοηθήσει οικονομικά συμβάλλοντας κατά ένα μεγάλο μέρος στο απαιτούμενο κονδύλι για τις επικείμενες εργασίες.

Οι εργασίες λοιπόν αρχίζουν και οι ρυθμοί στο σπίτι αλλάζουν. Οι μάστορες εναλλάσσονται και ως γνωστόν τα ωράριά τους δεν είναι σταθερά. Δίχως να έχω εξειδικευμένες γνώσεις σχετικά με τα όσα γίνονται γύρω μου, ξεκλέβω χρόνο για να ασχοληθώ με τα έργα. Μία φορά μάλιστα χρειάστηκε και να επέμβω, ώστε να αλλάξουν και κάποια μάρμαρα που δεν είχαν μπει σωστά. Όταν όλοι επιτέλους τελειώνουν δοκιμάζω αν όσα έγιναν ήταν σωστά, αν κάτι διέφυγε της προσοχής μου κατά την διάρκεια των εργασιών και έπειτα εξοφλώ και τους ανθρώπους που δούλεψαν.

Η πεθερά μου, που όλον αυτόν τον καιρό ερχόταν στο σπίτι και έριχνε κλεφτές ματιές στα μάρμαρα και τα κάγκελα, πλέον επιθεώρησε τις σκάλες, τα κάγκελα και τις υδρορροές και επέμενε ότι το χειμώνα θα δούμε μεγάλη διαφορά με το φυσικό αέριο. Ήταν εμφανώς ευχαριστημένη. Ίσως μελλοντικά όταν αποφασίσω να βάλω επιτέλους και εκείνο το τζάκι, να βοηθήσει και πάλι. Όχι όμως σύντομα. Τα δάνεια είναι πλέον πολλά και πρέπει για ένα διάστημα να μαζευτούμε λίγο. Αυτά έχει η ζωή.

Αν δεν πληρώνω τις δόσεις μου θα καταλήξω στη φυλακή, τα παιδιά μου θα χάσουν το σπίτι τους και στα μάτια της πεθεράς μου θα είμαι ένας ανίκανος ανεπρόκοπος.

Υ.Γ. Πριν τη Σπάρτη κατασκευάστηκαν τούνελ που παρακάμπτουν κοντινά χωριά μειώνοντας τον χρόνο μετάβασης στην πόλη, αλλά και προσφέροντας μεγαλύτερη ασφάλεια σε οδηγούς και κατοίκους. Όσοι ήταν τυχεροί μπόρεσαν να απολαύσουν το νέο δρόμο για μερικές ημέρες, μέχρι να υποστεί ζημιές σε τμήματά του και να κλείσει. Προς το παρόν κανένα συνεργείο δεν δραστηριοποιείται στην περιοχή και είναι άγνωστο το πότε θα δοθεί ο δρόμος στην κυκλοφορία. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, και είναι λογικό όταν αναλαμβάνουν τέτοια έργα εταιρείες που ειδικεύονται κυρίως στην ενημέρωση..... 

9+1 Signature κιθάρες

Η κιθάρα είναι το μουσικό όργανο που χαρακτηρίζει τη ροκ μουσική, κυριαρχεί στον ήχο, ενώ πάρα πολλές φορές ο κιθαρίστας επισκιάζει τον τραγουδιστή ενός συγκροτήματος. Η ανακάλυψη του όρου του guitar hero, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας το '60, βοήθησε στην εδραίωση του rock και ακολούθως, ήρθε να προσθέσει έσοδα και στην ευρύτερη "μουσική βιομηχανία". Η εικόνα του αγαπημένου κιθαρίστα να κρατάει την πιστή του κιθάρα έγινε αντικέιμενο εκμετάλλευσης από τις εταιρείες αυτές ταυτίζοντας έτσι το ροκ με κιθάρες όπως η Stratocaster, η Les Paul, η Casino και η Telecaster. 

Με τα χρόνια όμως ήρθε και ο κορεσμός, και οι ανάγκες του marketing επέβαλαν νέες κινήσεις. Οι μουσικοί που χρησιμοποιούσαν έναν συγκεκριμένο τύπο κιθάρας, αναζητούσαν τον ιδανικό συνδυασμό στους μαγνήτες και τις εν γένει ρυθμίσεις του οργάνου κάνοντας πολλές αλλαγές, πέρα από τις εργοστασιακές ρυθμίσεις, καθορίζοντας έτσι τον προσωπικό τους ήχο. Έτσι σήμερα κυκλοφορούν πολλές κιθάρες που φτιάχτηκαν με τρόπο ώστε τόσο από την πλευρά της εμφάνισης, όσο και του ήχου, να μοιάζουν με κάποιες από αυτές.

Ας δούμε κάποιες από αυτές.

Fender Richie Blackmore Strat

Στην κιθάρα αυτή λείπει η μεσαίος μαγνήτης!

Fender Eric Clapton Strat Signature

Στο όνομα του Eric Clapton είναι πιθανότατα οι περισσότερες Signature κιθάρες της Fender.

Brian May Signature

Ίσως η πιο ιδιαίτερη κιθάρα στην ιστορία της μουσικής. Αποτελεί αντίγραφο της Red Special, της κιθάρας που κατασκεύασε ο ίδιος ο May με τον πατέρα του όταν ήταν έφηβος. Πολλά από τα υλικά που χρησιμοποίησε ήταν αυτοσχέδια και με την κιθάρα αυτή παίζει μέχρι και σήμερα.

Gibson BB King Lucille

O BB King, στην αρχή της καριέρας του, είχε κινδυνεύσει όταν εισέβαλλε σε ένα δωμάτιο που καιγόταν για να σώσει την κιθάρα του. Αργότερα έμαθε ότι η φωτιά ξεκίνησε από έναν καυγά για μια γυναίκα που την έλεγαν Lucille. Από τότε έδωσε αυτό το όνομα σε κάθε κιθάρα που είχε, με πιο χαρακτηριστική την Gibson που φαίνεται εδώ.

Fender David Gilmour NOS

Η κιθάρα αυτή είναι κατασκευασμενη έπειτα από υποδείξεις του Gilmour.

Gretsch G6120DSW Chet Atkins Relic

Μια πανάκριβη κιθάρα με την υπογραφή του περίφημου Chet Atkins.

Gibson Angus Young SG New

O Angus Young παίζει με SG από το ξεκίνημά του και πλέον έχει ταυτιστεί με αυτές τις κιθάρες. Το συγκεκριμμένο μοντέλο δεν είναι απομίμηση κάποιας από τις παλιές κιθάρες του Young αλλά έχει σχεδιαστεί από την Gibson για να τον τιμήσει.

Gibson Gary Moore Les Paul

H διαφορά της κιθάρας αυτής από τις κλασσικές Les Paul είναι εμφανής και με το μάτι, αρκεί να δει κανείς τους μαγνήτες. Το όργανο αυτό έχει όσα ζήτησε ο ιδιος ο Gary Moore από την Gibson.

Fender Rory Gallagher Relic Strat

Η πιο αναγνωρίσιμη stratocaster που υπήρξε, αφού σε όλη την καριέρα του ο Gallagher έπαιζε με αυτή. Μετά το θανατό του η Fender δημιούργησε πιστά αντίγραφα της θρυλικής αυτής κιθάρας σε περιορισμένο αριθμό.

Gibson Jimi Hendrix Guitar

H Gibson ανακοινώνει την κυκλοφορία της κιθάρας του Hendrix με τη διαφορά ότι ο Hendrix έπαιζε κυρίως με Fender, με τις οποίες και έχει ταυτιστεί. Η fender-ιστικη δημιουργία της Gibson οδήγησε άμεσα σε αντιδράσεις με αποτέλεσμα τη απόσυρση της ανακοίνωσης μετά από λίγες ώρες. Η κιθάρα αυτή ουδέποτε κυκλοφόρησε.

John Campbell - Χαμένος στα μπλουζ

Γεννημένος το 1952 στο Shreveport της Louisiana ξεκίνησε να παίζει μουσική επαγγελματικά από τα 13 του, παίζοντας σε πάρτυ στην περιοχή του Texas, όπου ζούσε τότε. Σε ηλικία 15 ετών, ένα ατύχημα που είχε σε αυτοσχέδιους αγώνες με τη μηχανή, αλλάζει πλήρως τη ζωή του. Εκεί θα χάσει το δεξί του μάτι, τον έναν του πνεύμονα, θα γεμίσει το σώμα του με 5.000 ράμματα και θα υποστεί αλλεπάλληλα χειρουργεία ώστε να επαναφέρει το πρόσωπό του. Όπως δήλωσε αργότερα, η εμπειρία αυτή τον έφερε πιο κοντά με τα blues καθώς πέρασε μεγάλο διάστημα κλεισμένος στο σπίτι ακούγοντας δίσκους του Muddy Waters, του Howlin Wolf και του John Lee Hooker. Ανακάλυψε έτσι μέσω της μουσικής και της κιθάρας του μια διέξοδο για τα συναισθήματά του.

Στα 16 του έφυγε από το σπίτι του έχοντας μαζί του μόνο την κιθάρα του, ένα εισιτήριο λεωφορείου για το Nacogdoches του Texas και 10 δολλάρια. Αρχικά έμενε σε σταθμούς λεωφορείων, έπαιζε κιθάρα 14 με 15 ώρες την ημέρα και ζούσε παίζοντας μουσική στους δρόμους, σε βενζινάδικα, σε μπιλιαρδάδικα, αλλάζοντας συχνά πόλεις από το Houston μέχρι τη Νέα Ορλεάνη. Ο ίδιος αναφέρει σαν χειρότερες του εμπειρίες όταν δούλεψε σε εργοστάσιο χημικών, για να αγοράσει καινούρια κιθάρα, ή όταν πουλούσε αίμα για καινούριες χορδές και ένα σάντουιτς.

Μετά από πέντε χρόνια στο δρόμο, φτάνει στη Νέα Υόρκη και μαγεύεται από την πόλη. Εκέι μένει στο Brooklyn σε ένα σπίτι με τόση φασαρία που αποφασίζει να βάλει μαγνήτη και ενισχυτή στην κιθάρα του για να ακούει τον εαυτό του. Ξεκινά εμφανίσεις σε διάφορα στέκια και καταλήγει στο Abilene Cafe, όπου μονιμοποιείται. Όταν το μαγαζί κλείνει αποφασίζει να παρατήσει τη μουσική. Μετά από μία περίοδο αμφιταλάντευσης, όπου εργάστηκε σε μαγαζί με κιθάρες, επιστρέφει με παράδοξο τρόπο, όταν παίρνει μέρος σε μία αυτοσχέδια παράσταση σε κάποιο βιετναμέζικο εστιατόριο ονόματι Monsoon που μετέπειτα θα ονομαστεί Crossroads. Η επιτυχία ήταν τόση που κάθε βράδυ ο κόσμος γινόταν όλο και πιο πολύς. Εκεί θα τον ανακαλύψει ο κιθαρίστας Ronnie Earl που εντυπωσιασμένος  θα προτείνει να του κάνει την παραγωγή για ένα δίσκο. Ο δίσκος A man and his Blues που κυκλοφόρησε από γερμανική εταιρία, θα κάνει γνωστό τον John Campbell στις ΗΠΑ και θα του δώσει μια υποψηφιότητα για τα βραβεία W.C.Handy, τα Blues Music Awards όπως λέγονταν πριν μετονομαστούν το 2006.

Συνέχισε να εμφανίζεται σε μικρά club της Νέας Υόρκης, έχοντας πλέον αποκτήσει το κοινό του όταν προσεγγίστηκε από την Electra για να υπογράψει συμβόλαιο. Το 1991 κυκλοφορεί το One Believer και δύο χρόνια αργότερα το Howlin' Mercy. Τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του Howlin' Mercy, στις 13 Ιουνίου του 1993 ο John Campbell πεθαίνει στον ύπνο του από καρδιακή ανακοπή. Άφησε πίσω του μια κόρη 6 μηνών.

Η προσφορά του, αν και η δισκογραφία του δεν ήταν μεγάλη, είναι ουσιαστική. Κάποιοι είχαν πει ότι έπαιζε κιθάρα, λές και τον είχε διδάξει ο Robert Johnson. Πιστός στις ακουστικές και τις resonator κιθάρες, βγάζοντας έτσι ηλεκτρικό ήχο μέσα από ακουστικά όργανα, έπαιξε καθαρό blues, ανεπηρρέαστος από άλλα ακούσματα.
Ποτέ δεν έστειλε καμία κασέτα σε καμία δισκογραφική εταιρία όσο ήταν ακόμα άγνωστος.

Περί θεολογίας...

Δεν είναι να κάθομαι πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή του, γιατί βλέπω πράγματα που μπορεί να με φέρουν στα άκρα. Μπορεί να με οδηγήσουν να σπάσω το μηχάνημα και να το πετάξω από το παράθυρο. Δεν φταίει το μηχάνημα βέβαια, ούτε η τεχνολογία του διαδικτύου. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και αυτά και βγαίνει από μέσα μου η αγανάκτηση. Πάμε λοιπόν στο προκείμενο. Στις 15/3/2010 η εκκλησία της Ελλάδος εξέδωσε την υπ.αριθμ. 2894 εγκύκλιο με τίτλο: «Θεολογική θεώρηση της οικονομικής κρίσεως». Βρίσκεται στο site της εκκλησίας και δεν θα μπω στη διαδικασία να το αναρτήσω πλήρως. Υπάρχουν όμως κάποια σημεία που οφείλω να σχολιάσω. Ας με συγχωρήσουν όσοι θεωρούν defacto ότι η εκκλησία επιτελεί θεάρεστο έργο για όσα θα πω. Την απάντηση στις όποιες ενστάσεις τους θα την πάρουν αν διαβάσουν σχετικά με το ρόλο της εκκλησίας στις κρίσιμες καμπές της ιστορίας μας. Πάμε λοιπόν:

 Ως ποιμένες του λαού του Θεού βλέπουμε αυτές τις κοινωνικές πληγές και ακούμε την έντονη ανησυχία των συνανθρώπων μας. Καθημερινώς στις Ιερές Μητροπόλεις και τις Ενορίες έρχονται άνθρωποι πονεμένοι, βασανισμένοι, πληγωμένοι, απελπισμένοι και ζητούν στήριξη από την Εκκλησία, την οποία θεωρούν πνευματική τους μητέρα.

Η Εκκλησία ενώ δεν προέρχεται από τον κόσμο, εργάζεται στον κόσμο• ενώ είναι πνευματική, δρα στην ιστορία• νοηματοδοτεί την ζωή των ανθρώπων και αντιμετωπίζει τα βιολογικά προβλήματά τους, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον. Όμως η Εκκλησία εργάζεται στην κοινωνία, χωρίς να κάνη πολιτική. Ελέγχει και κρίνει την αμαρτία, αλλά αγαπά τον αμαρτωλό άνθρωπο. Επειδή η κρίση είναι πολυποίκιλη, οι πολιτικοί εξετάζουν τα πολιτικά αίτια που την προκάλεσαν, αλλά η Εκκλησία βλέπει τα θεολογικά αίτια και προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα. Οι οικονομολόγοι ελέγχουν τους νόμους της αγοράς, ώστε να λειτουργούν με δικαιοσύνη, αλλά η Εκκλησία περιγράφει τα θεολογικά πλαίσια μέσα στα οποία θα κινείται ο άνθρωπος.

Χαίρομαι που βλέπω ότι η εκκλησία δεν κάνει πολιτική. Προφανώς αναφορές σχετικά με τη Δεξιά του Κυρίου, αλλά και κηρύγματα από άμβωνος για τον πατριωτισμό κάποιων πολιτικών αρχηγών, στων οποίων το κεφάλι κάθονται περιστέρια, ήταν μάλλον δική μου παρανόηση. Σχετικά με την αμαρτία και την αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, είναι κάτι που έμπρακτα αποδεικνύει η ελληνική εκκλησία (αλλά και η ρωμαιοκαθολική) δεχόμενη στους κόλπους της τέτοιους αμαρτωλούς. Άλλωστε νοικιάζει και κάποια από τα ακίνητά της σε κέντρα ψυχαγωγίας διαιώνισης της αμαρτίας, για να μην ξεμένει από αγάπη.

Αυτήν την περίοδο πρέπει να αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό η φιλαλληλία, η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η προσφορά στους αδελφούς μας που έχουν ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να προφασισθεί ότι δεν τους γνωρίζει. Είναι δίπλα μας και τους συναντούμε καθημερινά.[...]Έτσι, όσοι έχουν επάρκεια υλικών αγαθών πρέπει να προσφέρουν αυτοπροαίρετα ό,τι μπορούν περισσότερο στους αδελφούς τους εν Χριστώ που υποφέρουν. Πως μπορεί κανείς να αισθάνεται τον Θεό ως Πατέρα, όταν δεν αισθάνεται τον πλησίον του ως αδελφό; Οι Πατέρες της Εκκλησίας στα κηρύγματά τους, σε περιστάσεις παρόμοιες με τις δικές μας, ήλεγξαν δριμύτατα εκείνους που πλουτίζουν σε βάρος του λαού, αλλά και τους προέτρεψαν με δύναμη να βοηθούν τους πτωχούς συνανθρώπους τους.

Βασικές αρχές της εκκλησίας μας ήταν ανέκαθεν η φιλαλληλία και η αλληλεγγύη. Έτσι δεν είδαμε ποτέ κανέναν να απολογείται στο λαό για όλες τις κατηγορίες που κατα καιρούς ακούστηκαν. Όσο δε για την αυτοπροαίρετη προσφορά όσων έχουν το κάτι παραπάνω, είναι σαφές ότι είναι διατυπωμένο σε τρίτο πρόσωπο, γιατί είναι γνωστό ότι η εκκλησία δεν ανήκει σε αυτούς. Οι σημερινοί ταγοί της εκκλησίας ζουν λιτά και ταπεινά σύμφωνα με τις διδαχές του Ιησού Χριστου.

 Τα πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας-φιλοκτημοσύνης είναι εκείνα που οδηγούν τους ανθρώπους σε οικονομικές κρίσεις. Η ευμάρεια, η ευδαιμονία, η υπερκατανάλωση, είναι τα γενεσιουργά αίτια των οικονομικών κρίσεων. Βεβαίως, είναι σημαντικό να ζει κανείς «αξιοπρεπώς», από πλευράς υλικών αγαθών, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους. Η εκκλησιαστική ζωή συνδέεται στενά με την ασκητικότητα και την ολιγάρκεια. Και οι Χριστιανοί πρέπει να ζουν με λιτότητα. Δυστυχώς όμως σε υπερκαταναλωτικές κοινωνίες δεν βιώνεται η άσκηση, που είναι η βάση της χριστιανικής ζωής. Λέγοντας δε άσκηση εννοούμε την καλή χρήση των υλικών αγαθών που είναι αναγκαία για την ζωή και όχι την συσσώρευση και την υπερκατανάλωση αυτών.

Οι λιμουζίνες των μητροπολιτών υπόκεινται στην καλή χρήση των υλικών αγαθών, που αναφέρεται παραπάνω. Δεν θα μπορούσε κανένας από αυτούς να ζήσει μη "αξιοπρεπως" αν καθόταν στο πίσω κάθισμα ενός συμβατικού αυτοκινήτου. Είναι επίκαιρο λόγω της ημέρας (σήμερα είναι Κυριακή των Βαϊων), ότι και ο Χριστός άλλωστε, με το αντίστοιχο πολυτελές όχημα της εποχής του μπήκε στην Ιερουσαλήμ.

 

Οι πνευματικοί ταγοί μας δεν έχουν συσσωρεύσει υλικά αγαθά και αμοίβονται με ελάχιστα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Γι'αυτό και τώρα ζητούν να μη φορολογούνται βάσει των εσόδων τους αλλά από το περίσευμμά τους. Η διαφορά τους από τους κοινούς δημόσιους υπάλληλους είναι ότι διαθέτουν δύναμη ώστε να εξαιρεθούν. Δεν γνωρίζω αν μέσα στις διεκδικήσεις τους βρίσκονται και οι μισθοί του κατώτερου κλήρου, αλλά δεν θα μου προξενήσει εντύπωση αν συμβαίνει το αντίθετο. Ο κατώτερος κλήρος δεν έχει ανάγκη το πατρονάρισμά τους, έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν, με την στάση του, ότι αφουγκράζεται καλύτερα την κοινωνία, αφού ζει σε αυτή. 

Τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους νομίζω δεν θα ζήσουμε να τον δούμε. Έχουμε την τύχη όμως να ζούμε στην εποχή που η εκκλησία χωρίστηκε από την κοινωνία, και βρέθηκε ξεκάθαρα και δίχως περιστροφές απέναντί της.

Η Λήθη του Rory Gallagher

Κάθε μήνα διαβάζω τουλάχιστον τρία περιοδικά μουσικής που εκδίδονται στην Αγγλία και στις ΗΠΑ, καθώς δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον στα εγχώρια. Εδώ και έναν χρόνο που αυτό γίνεται συστηματικά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς που πέρασαν από τη μουσική σκηνή, ο Rory Gallagher, περνάει στα ψιλά γράμματα και τυγχάνει περιφρόνησης από τη μουσική βιομηχανία.

Πρόκειται για εκδίκηση απέναντι στον Ιρλανδό; Ο ίδιος αρνήθηκε επανειλλημένως να  πάρει μέρος στο marketing που υπηρετούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, αφού ποτέ δεν δέχτηκε να κυκλοφορήσει single χάνοντας έτσι ραδιοφωνικό χρόνο και άρα διαφήμιση και έσοδα (την ίδια λογική ακολουθούσαν και οι Led Zeppelin, όμως η βασική διαφορά ήταν η παρουσία του πληθωρικού manager τους Peter Grant που έχτισε με καινοτόμο για την εποχή τρόπο την καριέρα τους). Παρά αυτή την αντίληψη, ο Gallagher πούλησε εκατομμύρια δίσκους και περιόδευσε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ενώ μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '70 τα ΜΜΕ του αφιέρωναν χρόνο. Άλλωστε το 1972 ψηφίστηκε από το Melody Maker ως ο καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς αφήνοντας πίσω του ονόματα όπως ο Clapton, o Beck, o Page, που μεσουρανούσαν στην μετα-Hendrix εποχή.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, συνολικά η rock σκηνή πέρασε στο περιθώριο, και την εμφάνισή τους έκαναν η punk και η new wave. Το ενδιαφέρον αναθερμάνθηκε μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν και τα προβλήματα υγείας του Gallagher περιόρισαν τις περιοδίες του αλλά και τη δισκογραφία του. Ο πιο σκληρά εργαζόμενος μουσικός της δεκαετίας του '70 κυκλοφόρησε μόνο δύο δίσκους από το 1985 έως και το θάνατό του, το 1995. Έκτοτε οι αναφορές στο όνομά του γίνονται ολοένα και λιγότερες, και ενώ το blues γίνεται πάλι της μόδας, όλοι ασχολούνται με τον Clapton, τον Beck, τον Stevie Ray Vaughan.... Διευκρινίζω πάντως, ότι όλοι αυτοί που αναφέρω παραπάνω, είναι κορυφαίοι κιθαρίστες με τεράστια προσφορά στη blues rock μουσική.

Σε συζητήσεις ανάμεσα σε μουσικούς, ο Gallagher πάντα βρίσκεται ψηλά σε εκτίμηση. Δεν είναι μόνο η τεχνική του, που κερδίζει το σεβασμό αλλά και επιμέρους ζητήματα όπως οι συνθετικές και στιχουργικές του ικανότητες, η ευχέρειά του να μεταπηδά από το κλασικό κούρδισμα (EADGBE) σε άλλα, όπως το open G ή το open D, και η τεχνική του στο slide. Αυτό βέβαια δεν  τον κατατάσει, σύμφωνα με τον μουσικό Τύπο, ανάμεσα στους κορυφαίους, ενδεχομένως γιατί ο τρόπος που έζησε και οι εμπορικές του επιλογές, δεν προσέφεραν στη μουσική βιομηχανία τα κέρδη που θα μπορούσε να καρπωθεί από εκείνον.

Ανέκδοτο Νο 1

Ο καπετάνιος Ντιέγκο Μοντόγια Γκαρσία του πλοίου "Γρανάδα" της περίφημης ισπανικής αρμάδας κάπνιζε την πίπα του στο κατάστρωμα, όταν ο πρώτος ήρθε τρέχοντας και του είπε: "Καπετάνιο, εχθρικό πλοίο στον ορίζοντα!". Με ψυχραιμία γύρισε στον πρώτο και του είπε: "Φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο".
Ο πρώτος έτρεξε, το έφερε και ο καπετάνιος το φόρεσε. Μια άγρια μάχη ξέσπασε σε λίγο και το πλοίο "Γρανάδα" νίκησε. Μετά τη μάχη, ο πρώτος ρώτησε τον καπετάνιο: "Καπετάνιο, γιατί φόρεσες το κόκκινο πουκάμισο πριν τη μάχη;". Και ο καπετάνιος απάντησε: "Αν τυχόν πληγωνόμουν στη μάχη, οι άνδρες δεν θα με έβλεπαν να αιμορραγώ και δεν θα αποθαρρύνονταν". Και ο πρώτος θαύμασε τον γενναίο και σοφό καπετάνιο. Τότε, ένας άλλος ναύτης έτραξε στον καπετάνιο και του φώναξε: "Καπετάνιο, υπάρχουν είκοσι εχθρικά πλοία στον ορίζοντα!". Και ο καπετάνιος γυρίζει στον πρώτο και του λέει: "Φέρε μου το καφέ παντελόνι...."!

Rock 'n' Roll Hall Of Shame

Τιμή και δόξα στους Sex Pistols. Το 2006 εισήλθαν στο Rock and Roll Hall of Fame αλλά αρνήθηκαν να παραστούν στην τελετή βράβευσης. Παρ'όλ'αυτά αποτελούν και αυτοί μέρος της μεγάλης λίστας των καλλιτεχνών που προσέφεραν στην Rock μουσική. Φιγουράρουν δίπλα στους Cream, Elvis Presley, BB King, Creedence Clearwater Revival αλλά και στους Michael Jackson, Madonna και ABBA. Έτσι λοιπόν, αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ροκά οφείλει πολλά στη Madonna και στο μέλλον σίγουρα στη Lady Gaga και στις Spice Girls. Αυτό λέγεται εκφυλισμός, ειδικά όταν από τη λίστα απουσιάζουν ονόματα όπως ο Rory Gallagher, o Stevie Ray Vaughan, οι Dire Straits και ο Jimi Hendrix (υπάρχει μόνο ως Jimi Hendrix Experience).
Οι κριτές που λαμβάνουν μέρος σε αυτή τη διαδικασία έχουν επανειλημμένως δεχτεί κριτική καθώς κατά καιρούς αγνοούν τις υπογραφές που μαζεύονται από θαυμαστές καλλιτεχνών που είναι υποψήφιοι για τη λίστα (υποψήφιος τίθεται αυτόματα κάποιος που συμπληρώνει 25 χρόνια από την πρώτη δισκογραφική του δουλειά). Επιπλέον, έχουν κατηγορηθεί ότι τοποθετούν στη μαύρη λίστα όσους έχουν υπογράψει συμβόλαια με συγκεκριμένες εταιρείες αλλά και όσους κατατάσσονται σε κάποια είδη του rock τα οποία και αγνοούν επιδεικτικά όπως progressive rock, black music, heavy metal.

Το μέσα μάτι βλέπει

Με αφορμή τις δύο συναυλίες των αδελφών Κατσιμίχα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αναδημοσιεύω την συνέντευξη του Πάνου Κατσιμίχα στην Athens Voice. Μετά από δέκα χρόνια πλήρους αποχής από τα μουσικά δρώμενα, με ξεκάθαρη σκέψη και δίχως ιδιοτέλεια ο άνθρωπος που με τα τραγούδια του στιγμάτισε μια γενιά επιστρέφει...

Ο Χάρης Κατσιμίχας στην πρώτη του συνέντευξη 10 χρόνια μετά …Ποτέ δεν φοβήθηκε να πει τα πράγματα με το όνομά τους.Το είχε υποσχεθεί όμως και πριν 10 χρόνια, στην τελευταία του προσωπική συνέντευξη, όταν ανακοίνωνε τη διάλυση του σχήματος αδερφοί Κατσιμίχα. «Όταν ξαναμιλήσω θα το κάνω με ονόματα και διευθύνσεις». Κι αυτό κάνει. Μιλάει χωρίς φόβο αλλά με εφηβικό πάθος για όλα, για συναδέλφους του, για τη μουσική, για τις συναυλίες που θα δώσει 10 χρόνια μετά μαζί με τον Πάνο, για την πολιτική,

για τον Γιώργο Παπανδρέου, για το τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια.

«Όταν σταματήσαμε; Για δύο χρόνια το μόνο που έκανα ήταν να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να τρώω κάτι και να ξανακοιμάμαι. Ήμουν καπούτ! Ψυχικά και σωματικά... Από το 1985 μέχρι και τη στιγμή που σταμάτησα, η ζωή μου το μισό χρόνο ήταν να είμαι κλεισμένος νυχθημερόν σε ένα στούντιο –μέσα σε 15 χρόνια βγάλαμε 13 δίσκους– και τον άλλο μισό ταξίδι-συναυλία-ταξίδι-συναυλία-ταξίδι, ύπνος στα κλεφτά, φαγητό στο πόδι. Ξυπνούσα και έλεγα τώρα είμαι στη Λευκωσία ή στη Λάρισα; Από ένα σημείο και μετά χάνεις τελείως την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, χτύπησαν όλα κόκκινο και σταμάτησα»

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Η Μουσική σκοτώνει την πειρατεία

Το φαινόμενο της διακίνησης "πειρατικών" CD είτε μέσω των συμπαθών Αφρικανών στις πλατείες και τις καφετέριες, είτε κυριλέ μέσω του διαδικτύου, δεν είναι πλέον κάτι καινούργιο. Η μουσική βιομηχανία, αφού διαπίστωσε ότι απειλείται προχώρησε σε μείωση των τιμών στα CD, στην έκδοση ειδικών εκδόσεων (τα περίφημα collector's edition) και εσχάτως κάποιες νέες κυκλοφορίες διανέμονται μέσω εφημερίδων και περιοδικών (βοήθα με να σε βοηθώ). Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, όπου πρόσφατα κυκλοφόρησε ο Joe Perry των Aerosmith την προσωπική του δουλειά Have Guitar, Will Travel μέσω του περιοδικού Classic Rock. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζονται κάποιες ελάχιστες πωλήσεις, αναγκαστικές σε μεγάλο ποσοστό, με προεκτάσεις που δεν είναι του παρόντος αν και προφανείς.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό για το ίδιο το προϊόν. Ξεφυλλίστε τα πακέτα με τα παράνομα CD την επόμενη φορά που θα βρεθούν μπροστά σας. Δύσκολα θα βρείτε ανάμεσά τους διαχρονικά κομμάτια, όποιες και αν είναι οι μουσικές σας προτιμήσεις. Είμαι σίγουρος πως εκείνος που ξέρει τι θέλει - ο ίδιος ακριβώς που στο παρελθόν θα πήγαινε στο δισκάδικο για ψώνια - θα αγοράσει τα CD του Djangο Reinhart, του Jimi Hendrix, του Μάνου Χατζηδάκη τιμώντας έτσι τη διαχρονικότητα ενός έργου.
Η έκπτωση της ποιότητας συμβαδίζει με την γιγάντωση του φαινομένου. Στην Ελλάδα είχαμε τα τελευταία χρόνια την εμφάνιση και εγκαθίδρυση "αυτοκρατοριών" από συνθέτες που, στηριζόμενοι και από τα ΜΜΕ, λυμαίνονται το χώρο της μουσικής. Συνθέτες που παράγουν τραγούδια της πλάκας για lifestyle τραγουδιστές με φωνές κορμάρες προτιμώνται από τις δισκογραφικές εταιρίες και αύτη η μείωση της ποιότητας κοστίζει.
Η πειρατεία δεν σκότωσε τη Μουσική αλλά την τραυμάτισε σοβαρά, και εκείνη δεν κατάλαβε ότι παραμένοντας Μουσική θα κέρδιζε τελικά αυτή τη μάχη.

Οι Taste στην Αθήνα

Επειδή πουθενά δεν διάβασα κάτι σχετικά με την συναυλία των Taste στην Αθήνα αποφάσισα να πω μερικά λόγια.
Οι Taste που είδαμε στο Rodeo στις 26 και 27 Φεβρουαρίου δεν έχουν καμία σχέση με την αυθεντική μπάντα του Rory Gallagher. Τέτοια μπάντα δεν υπάρχει γιατί ο Gallagher δεν είχε ποτέ σταθερά σχήματα (εξαιρείται ο Gerry Mc Avoy που έπαιζε μπάσο σε όλα τα άλμπουμ που ηχογράφησε ο Rory αλλά ένας κιθαρίστας και ένας μπασίστας δεν αποτελούν μπάντα).

Οι Taste σχηματίστηκαν το 1966 και δύο χρόνια μετά πήραν την τελική τους σύνθεση με τον Gallagher στην κιθάρα και τη φωνή, τον Richard McCracken στο μπάσο και τον John Wilson στα ντραμς. Ηχογράφησαν δύο studio άλμπουμ και δύο live και διαλύθηκαν το 1970 στο απώγειό τους μετά το Isle of Wight Festival.
Η σημερινή σύνθεση των Taste είναι αλλαγμένη κατά τα 2/3. Τον John Wilson πλαισιώνουν οι Sam Davidson και Albert Mills στην κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα. Πρόκειται για δύο πρώην session μουσικούς που στέκονται με αξιοπρέπεια στη σκηνή. Και πάμε τώρα στις εμφανίσεις στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα σε εκείνη που είδα από κοντά στις 27/2.
Προσπερνώ το συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά γιατί θα χρειαζόμουν ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα σχετικά με εκείνους που επιλέγουν, δίχως να ενδιαφέρονται για το ύφος της εκδήλωσης, τα support συγκροτήματα Τουλάχιστον θα περίμενα από τα ελληνικά σχήματα να παρακολουθήσουν και το συγκρότημα για το οποίο ανοίγουν τη βραδιά και να μην αποχωρούν από το διάλειμμα. Είναι ο ελάχιστος σεβασμός...

Ολόκληρο το κείμενο >>>>