...Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα...

Μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή πέρασε. Η λιακάδα ήταν κατάλληλη για έναν ευχάριστο περίπατο μέχρι το παλιό μου σχολείο. Δεν έχω συχνά τη δυνατότητα να μπω στο προαύλιο που πριν από κάμποσα χρόνια έπαιζα ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, έριχνα κλεφτές ματιές στο μάθημα της επόμενης ώρας που είχα ξεχάσει να διαβάσω ή αργότερα που κάπνιζα στη ζούλα ένα αγχωμένο τσιγάρο. Είναι και που μένω πια αλλού, μακριά από αυτές τις εικόνες και τα πρόσωπα που μου θυμίζουν την εφηβεία μου.

Ποτέ δεν πρόκειται να απέχω από τις εκλογές. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το παλιό μου σχολείο. Πάντα μου άρεσε. Ακόμα και σαν παιδί, που ακολουθούσα τον πατέρα μου που πήγαινε να ψηφίσει. Ίσως να μου έκανε εντύπωση που έβλεπα έναν οικείο χώρο γεμάτο με άγνωστα πρόσωπα, που τόσο πριν όσο και μετά από αυτή την Κυριακή, θα πήγαιναν πίσω εκεί που ανήκαν. Ένιωθα σαν να τους φιλοξενούσα στο σπίτι μου για μία μέρα. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα, το συναίσθημα αυτό δεν έπαψε να υπάρχει. Άλλαζε συνεχώς μορφή όμως η βασική ιδέα ήταν ίδια: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

Την προηγούμενη Κυριακή ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Χάζεψα τη λιακάδα και μετά από ένα νυσταγμένο ντους, ένα γρήγορο καφέ και μερικά τσιγάρα – στον μοναδικό χώρο που το κάπνισμα δεν πρόκειται ποτέ να απαγορευτεί - πήρα το δρόμο για σχολείο. Ήμουν πάλι έτοιμος να μυρίσω τα αρώματα της εφηβείας μου, να δω τα άγνωστα πρόσωπα που τώρα πια θα θέλανε να τα γνωρίσω. Να συμμετάσχω κι εγώ στη γιορτή της δημοκρατίας. Να στείλω με την ταπεινή μου ψήφο το μήνυμά μου. Μπερδεμένος. Τι πρέπει να ψηφίσω για να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω; Συνήθως όλοι νικάνε και εγώ είμαι μονίμως ο χαμένος.

Περπάτησα αρκετή ώρα διασχίζοντας το προαύλιο κάνοντας γνωριμίες, ενώ διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά ότι αν και έχουν περάσει χρόνια οι αλλαγές πάνω μου είναι προς το καλύτερο. Σιχάθηκα. Τότε ένιωσα πάλι παιδί και ήθελα να το φωνάξω δυνατά σε όλους: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε, φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

Ο δικαστικός αντιπρόσωπος μου δίνει πίσω την ταυτότητα. Κατέβηκα τα σκαλιά και κάθισα να καπνίσω ένα τσιγάρο εκεί που δεν θα τολμούσα ποτέ ως μαθητής πριν από πολλά χρόνια. Κοιτούσα τον κόσμο που πήγαινε και ερχόταν. Ψεύτικα χαμόγελα που βγαίνουν από τα συρτάρια κάθε τέσσερα χρόνια. Υποψήφιοι εργάτες της τοπικής αυτοδιοίκησης που νομίζουν ότι μετά τον Καλλικράτη θα έρθει και ο Ικτίνος. Ανόητοι στα άρματα κομμάτων που σύντομα θα τα πάρει ο άνεμος. Σηκώθηκα θυμωμένος και παράλληλα ανακουφισμένος που δεν τους ψήφισα. Έστειλα το μήνυμα. Ήμουν χαμένος. Δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω ούτε στιγμή.  Την επόμενη εβδομάδα θα ξανάρθω και από μέσα μου θα επαναλαμβάνω: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε, φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

ΥΓ. Καλλικράτης ο Αχαιός: Αρχαίος Έλληνας πολιτικός που έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ. και κυβέρνησε το μεγαλύτερο κοινό της εποχής του, την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Ο περιηγητής Παυσανίας τον χαρακτηρίζει ως τον "κακό δαίμονα όλης της Ελλάδας" και ο Πολύβιος, μορφή φυσικής αποστροφής.

Το 168 π.Χ. οι Ρωμαίοι υπό το στρατηγό τους Αιμίλιο Παύλο, νίκησαν τους Μακεδόνες στην μάχη της Πύδνας και υπέταξαν τη Μακεδονία. Το έτος 167 π.Χ. ο ρωμαιόφιλος στρατιωτικός και Διοικητής της Αχαϊκής Συμπολιτείας, ο Καλλικράτης ο Αχαιός παρέδωσε (κατέδωσε ως αντιρωμαϊκούς) τους 1.000 πιο εξέχοντες πολίτες της στούς Ρωμαίους, οι οποίοι οδηγήθηκαν δούλοι στήν εξορία. Μετά από 17 χρόνια αιχμαλωσίας, (150 π.Χ.) ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους. Από τους 1.000 όμως επέστρεψαν 300, γιατί οι άλλοι 700 είχαν στο μεταξύ πεθάνει.

Τυχαίο; Δε νομίζω.