Η Μουσική σκοτώνει την πειρατεία

Το φαινόμενο της διακίνησης "πειρατικών" CD είτε μέσω των συμπαθών Αφρικανών στις πλατείες και τις καφετέριες, είτε κυριλέ μέσω του διαδικτύου, δεν είναι πλέον κάτι καινούργιο. Η μουσική βιομηχανία, αφού διαπίστωσε ότι απειλείται προχώρησε σε μείωση των τιμών στα CD, στην έκδοση ειδικών εκδόσεων (τα περίφημα collector's edition) και εσχάτως κάποιες νέες κυκλοφορίες διανέμονται μέσω εφημερίδων και περιοδικών (βοήθα με να σε βοηθώ). Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, όπου πρόσφατα κυκλοφόρησε ο Joe Perry των Aerosmith την προσωπική του δουλειά Have Guitar, Will Travel μέσω του περιοδικού Classic Rock. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζονται κάποιες ελάχιστες πωλήσεις, αναγκαστικές σε μεγάλο ποσοστό, με προεκτάσεις που δεν είναι του παρόντος αν και προφανείς.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό για το ίδιο το προϊόν. Ξεφυλλίστε τα πακέτα με τα παράνομα CD την επόμενη φορά που θα βρεθούν μπροστά σας. Δύσκολα θα βρείτε ανάμεσά τους διαχρονικά κομμάτια, όποιες και αν είναι οι μουσικές σας προτιμήσεις. Είμαι σίγουρος πως εκείνος που ξέρει τι θέλει - ο ίδιος ακριβώς που στο παρελθόν θα πήγαινε στο δισκάδικο για ψώνια - θα αγοράσει τα CD του Djangο Reinhart, του Jimi Hendrix, του Μάνου Χατζηδάκη τιμώντας έτσι τη διαχρονικότητα ενός έργου.
Η έκπτωση της ποιότητας συμβαδίζει με την γιγάντωση του φαινομένου. Στην Ελλάδα είχαμε τα τελευταία χρόνια την εμφάνιση και εγκαθίδρυση "αυτοκρατοριών" από συνθέτες που, στηριζόμενοι και από τα ΜΜΕ, λυμαίνονται το χώρο της μουσικής. Συνθέτες που παράγουν τραγούδια της πλάκας για lifestyle τραγουδιστές με φωνές κορμάρες προτιμώνται από τις δισκογραφικές εταιρίες και αύτη η μείωση της ποιότητας κοστίζει.
Η πειρατεία δεν σκότωσε τη Μουσική αλλά την τραυμάτισε σοβαρά, και εκείνη δεν κατάλαβε ότι παραμένοντας Μουσική θα κέρδιζε τελικά αυτή τη μάχη.