Μνήμες μουντιάλ - Μεξικό 1986

Πλησιάζει ο καιρός που στη Νότια Αφρική ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και για άλλη μια φορά έρχεται στη μνήμη μου το πρώτο μουντιάλ που παρακολούθησα στη ζωή μου. Το μουντιάλ του Μεξικό, το 1986.

Στο μουντιάλ αυτό και με πρόσφατες τις μνήμες από το Euro του ’84 ξεκίνησα να υποστηρίζω τη Γαλλία, κυρίως λόγω του Πλατινί. Πέρα από τις ικανότητές του στο γήπεδο με είχε τράβηξε το αλήτικο στυλ του, τα μακριά μαλλιά, οι κατεβασμένες κάλτσες, η βγαλμένη από το σορτς φανέλα. Εικόνες που τα τελευταία χρόνια δεν συναντάμε πλέον στα γήπεδα, αφού η εμφάνιση αυτή κρίθηκε ανάρμοστη και θεσπίστηκαν κανόνες που επιβάλλουν οι κάλτσες να είναι σηκωμένες και η φανέλα να μην ανεμίζει. Και τι ειρωνεία! Ο Πλατινί πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου…..

Στη διάρκεια των αγώνων γνώρισα και άλλους παίχτες της Γαλλίας όπως τον Τιγκανά, τον Φερναντές, τον Μπατς, τον Αμορός, τον Ζιρες και θα μου μείνει αξέχαστος ο προημιτελικός ανάμεσα σε Βραζιλία και Γαλλία όπου το παιχνίδι τελειώνει στο 1-1, με τους βραζιλιάνους να χάνουν πέναλτι στην κανονική διάρκεια και τη Γαλλία να κερδίζει στη διαδικασία των πέναλτι. Όμως εκείνες τις ημέρες κάποιος άλλος με συγκλόνισε ποδοσφαιρικά. Κάποιος που μπροστά του ο Πλατινί όχι μόνο έμοιαζε σαν παιδί του κατηχητικού, αλλά και άτεχνος, μονοκόμματος, άμπαλος. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Στην αρχή μου έκαναν εντύπωση οι ντρίπλες του. Το δεξί του πόδι το είχε μόνο για να στέκεται αλλά με το αριστερό έκανε ότι θα έκαναν όλοι οι άλλοι αν είχαν τέσσερα πόδια. Τρυπούσε όποιους αμυντικούς και αν έβρισκε μπροστά του, έτρωγε σκληρά μαρκαρίσματα και σηκωνόταν αμέσως, έβαζε γκολ, μοίραζε ασίστ. Έκανε το ποδόσφαιρο γιορτή και έδινε νόημα στο ξενύχτι μας. Αποκορύφωμα ήταν τα δύο γκολ του προημιτελικού με την Αγγλία. Το ένα δείγμα ποδοσφαιρικής ευφυΐας, το άλλο δείγμα ποδοσφαιρικής ικανότητας. Ακόμα και αν ο διαιτητής και οι επόπτες είχαν αντιληφθεί το “χέρι του Θεού” όπως το αποκάλεσε αργότερα ο ίδιος, θα έπρεπε να μετρήσουν το πρώτο γκολ γιατί αργότερα θα τους αποζημίωνε με ένα αριστούργημα. Έπρεπε να το ξέρουν γιατί εκείνοι δεν ήταν εννιάχρονοι που έβλεπαν για πρώτη φορά μουντιάλ σαν και μένα.

Πήρε από το χεράκι μια ομάδα που δεν ήταν η καλύτερη της διοργάνωσης και την οδήγησε στην κορυφή του κόσμου. Μετά τα δύο γκολ του προημιτελικού, βάζει άλλα δύο στον ημιτελικό με το Βέλγιο του Κελεμανς του Πφαφ και του Σίφο.

Στον τελικό δεν σκοράρει αλλά πασάρει. Ακόμα και όταν οι γερμανοί γύρισαν το παιχνίδι και τα πόδια των αργεντινών βάρυναν, εκείνος πήρε πάνω του το παιχνίδι και έβγαλε τη μπαλιά στον Μπουρουσάγκα που τελείωσε το παιχνίδι.

Ακόμα και αν εκείνο το βράδυ της 29ης Ιουνίου του 1986 η Γερμανία επιβεβαίωνε τον Γκάρυ Λίνεκερ, που έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν δύο ομάδες και στο τέλος κερδίζουν οι γερμανοί, το μουντιάλ του Μεξικό θα παρέμενε το μουντιάλ του Ντιέγκο.

Δεν ξέρω αν ένας σημερινός πιτσιρικάς που πιθανότατα να παρακολουθήσει το πρώτο του μουντιάλ, θα έχει την τύχη που είχα εγώ, να δει έναν ποδοσφαιριστή που θα στιγματίσει τη διοργάνωση αυτή στην σκέψη του. Και αυτός δεν είναι απαραίτητα ο νικητής. Από το ’86 υπήρξαν και άλλες φορές που με την παρουσία του κάποιος παίχτης χαρακτήρισε τη διοργάνωση. Το ’90 ήταν πάλι ο Μαραντόνα, με το κλάμα του κατά την διάρκεια της απονομής, το ’98 ο Ζιντάν με τις δύο κεφαλιές-γκολ στον τελικό με τη Βραζιλία, το ’06 πάλι ο Ζιντάν με την κεφαλιά-αποβολή του στον τελικό…..Οι διοργανώσεις αυτές, ενός κατ' εξοχήν ομαδικού αθλήματος, είναι για τις μεγάλες προσωπικότητες και παρ’όλο που στην ιστορία γράφεται ο νικητής, στην ψυχή γράφεται καμιά φορά, και ο ένδοξος ηττημένος. 

Θυμήθηκα, από εκείνες τις μέρες της χαμένης μας νιότης, το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα της ΡΑΝΙΝΙ και τον αγώνα μας να το συμπληρώσουμε. Πόσο ξενερώναμε όταν μας τυχαίνανε διπλοί και τριπλοί οι διάφοροι Κορεάτες ή Ιρακινοί ποδοσφαιριστές! Πόσο απεγνωσμένα ψάχναμε να βρούμε στα διπλά κάποιου συμμαθητή μας εκείνα που μας έλειπαν, και φροντίζαμε να μην το δείχνουμε και πολύ, για να μην μας ζητήσει πάρα πολλά από τα δικά μας στην ανταλλαγή. Πρόσφατα βρήκα το άλμπουμ αυτό σε ηλεκτρονική μορφή στην παρακάτω διεύθυνση:

http://www.footballspotter.com/complete-panini-mexico-86-album/

Παρατηρώντας τους ποδοσφαιριστές στο άλμπουμ αυτό δεν μπορώ παρά να μην σταθώ σε κάποιους ποδοσφαιριστές που τότε πέρασαν απαρατήρητοι όπως ο καναδός Igor Vrablic που εκείνη τη χρονιά ήρθε στον Ολυμπιακό, και έφυγε παίζοντας μόνο σε ένα φιλικό. Επιπλέον, βρήκα εκεί μέσα τον Ντέταρι, τον Προτάσοφ, τον Λιτόφτσενκο, τον Μουνιόθ, τον Μπάριος και τον Καζιμιέρσκι. Ένδοξες στιγμές….