Οι Taste στην Αθήνα

Επειδή πουθενά δεν διάβασα κάτι σχετικά με την συναυλία των Taste στην Αθήνα αποφάσισα να πω μερικά λόγια.
Οι Taste που είδαμε στο Rodeo στις 26 και 27 Φεβρουαρίου δεν έχουν καμία σχέση με την αυθεντική μπάντα του Rory Gallagher. Τέτοια μπάντα δεν υπάρχει γιατί ο Gallagher δεν είχε ποτέ σταθερά σχήματα (εξαιρείται ο Gerry Mc Avoy που έπαιζε μπάσο σε όλα τα άλμπουμ που ηχογράφησε ο Rory αλλά ένας κιθαρίστας και ένας μπασίστας δεν αποτελούν μπάντα).

Οι Taste σχηματίστηκαν το 1966 και δύο χρόνια μετά πήραν την τελική τους σύνθεση με τον Gallagher στην κιθάρα και τη φωνή, τον Richard McCracken στο μπάσο και τον John Wilson στα ντραμς. Ηχογράφησαν δύο studio άλμπουμ και δύο live και διαλύθηκαν το 1970 στο απώγειό τους μετά το Isle of Wight Festival.
Η σημερινή σύνθεση των Taste είναι αλλαγμένη κατά τα 2/3. Τον John Wilson πλαισιώνουν οι Sam Davidson και Albert Mills στην κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα. Πρόκειται για δύο πρώην session μουσικούς που στέκονται με αξιοπρέπεια στη σκηνή. Και πάμε τώρα στις εμφανίσεις στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα σε εκείνη που είδα από κοντά στις 27/2.
Προσπερνώ το συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά γιατί θα χρειαζόμουν ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα σχετικά με εκείνους που επιλέγουν, δίχως να ενδιαφέρονται για το ύφος της εκδήλωσης, τα support συγκροτήματα Τουλάχιστον θα περίμενα από τα ελληνικά σχήματα να παρακολουθήσουν και το συγκρότημα για το οποίο ανοίγουν τη βραδιά και να μην αποχωρούν από το διάλειμμα. Είναι ο ελάχιστος σεβασμός...

Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Δεμένος ήχος, αξιοπρεπής παρουσίαση κάποιων κομματιών από την εποχή Gallagher π.χ. What's going on, Railway and Gun, Catfish αλλά και απουσία κάποιων άλλων όπως Blister on the moon, Sugar Mama. Βρήκα υπερβολικές κάποιες αναφορές στον Gallagher, όπως την αναφορά στο όνομά του σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και πριν παρουσιάσουν ένα τραγούδι από τον καινούργιο τους δίσκο ( The Drifter ) όπως και πριν παίξουν το Lucille, δικαιολογώντας το ως μία από τις κλασικές επιλογές του Rory για τα live τους την εποχή που παίζανε μαζί. Για το τελευταίο δε, δια στόματος John Wilson, άσκησαν και κριτική στις tribute μπάντες του Rory ότι το αγνοούν!
Η ουσία είναι μία. Ο κόσμος πήγε για να ακούσει κάτι από Gallagher. Ο κόσμος σηκώθηκε στο πόδι από τις πρώτες νότες του Shadow Play του Bullfrog Blues του Messin' with the kid και ήθελε κι άλλο. Οι ιρλανδοί προσέφεραν μια καλή βραδιά που ενδεχομένως να ήταν αρτιότερη αν είχαν προσαρμόσει το πρόγραμμά τους περισσότερο στη δική τους δουλειά από τη δεκαετία του '60 και είχαν επιλέξει να μην ερμηνεύσουν κάποια χιλιοπαιγμένα κομμάτια όπως το Sunshine of your love και το Crossroads( στην εκτέλεση των Cream και όχι του Robert Johnson φυσικά!). Άλλωστε οι Cream μνημονεύονται σε κάθε αναφορά που γίνεται από τον Τυπο στους Taste!!!