Οι U2 στην Αθήνα

Η εβδομάδα ήταν από τις πιο δύσκολες τόσο λόγω της επιστροφής από την άδεια όσο και εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν αισθάνεται πλέον ήσυχος. Η Παρασκευή ήταν κάτι σαν δώρο, μια ευκαιρία να πέσω στον καναπέ και να σαπίσω μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάνοντας μικρά διαλλείματα σέρνοντας το κουφάρι μου μέχρι το ψυγείο. Όμως δεν είχα προβλέψει το μέλλον μερικούς μήνες πριν, όταν παρασυρόμενος από τον περίγυρό μου αγόρασα εισιτήρια για την συναυλία των U2. Τι θέλω εγώ τώρα να τρέχω στο ΟΑΚΑ για να δω ένα από τα πλέον εμπορικά συγκροτήματα όλων των εποχών; Να ακούσω τον Bono να το παίζει showman και τον The Edge, που αναμφισβήτητα είναι χειρότερος κιθαρίστας από εμένα, να αγχώνεται μήπως και του κλέψουν το σκουφάκι; Και ενώ σκεφτόμουν πως έμπλεξα έτσι, ήρθε και η δεύτερη σφαλιάρα, αφού από τη Βουλιαγμένης μέχρι το Ολυμπιακό Στάδιο χρειάστηκα δύο ολόκληρες ώρες με αποτέλεσμα τα νεύρα μου να τεντώσουν κι άλλο, ενώ και οι διοργανωτές φρόντισαν ώστε κατά την είσοδο στην Αρένα να περάσουν τον κόσμο από στίβο μάχης ώστε να μπορέσουν να μπουν μέσα μόνο οι άξιοι μονομάχοι. Μπαίνοντας μέσα άρχισαν να λύνονται πολλές απορίες. Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου είχε ξαναμπεί στο ΟΑΚΑ μόνο σε αγώνα του Παναθηναϊκού στο Champions League, άντε και στη συναυλία της Madonna. Ένα άλλο μέρος, που εν μέρει ευθύνεται για το μποτιλιάρισμα, έψαχνε τον παρκαδόρο του “μαγαζιού” για να παρκάρει την Cayenne, ενώ υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια που μουσικά βρίσκονται ακόμα στο ψάξιμο.

Κατορθώσαμε να μπούμε λίγο πριν τελειώσουν οι Snow Patrol, αφού περάσαμε με επιτυχία τον σωματικό και ψυχολογικό στίβο μάχης στον οποίο μας υπέβαλαν οι διοργανωτές. Είναι θαύμα που κάποιο αυτοκίνητο δεν παρέσυρε κανέναν από όλον εκείνο τον κόσμο που αναζητούσε την είσοδο Δ για να μπει στην Αρένα, όπως και είναι ευτύχημα που δεν λιποθύμησε κάποιος στα αυτοσχέδια κουλουάρ που είχαν στηθεί. Οι Snow Patrol παίζουν μια μουσική που με προβλημάτισε αρνητικά. ‘Ολο αυτό το trendy που έβλεπα γύρω μου, γεννούσε το ερώτημα: “Τι θέλω εγώ εδώ”. Μόλις τελειώσανε έκατσα κάτω και για να είμαι ειλικρινής, αν δεν είχα περάσει τα μαρτύρια που πέρασα για να μπω, θα είχα φύγει. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το τέχνασμα των διοργανωτών. Και ήταν πράγματι ευφυέστατο. Γιατί αν είχα φύγει δεν θα βίωνα την εμπειρία που έζησα μετά.

Γύρω στις 9:30 και με τα φώτα αναμμένα βγαίνουν στη σκηνή οι U2 και το πάρτι ξεκινάει. Αναθεώρησα πολλά πράγματα εκείνο το βράδυ. Ναι ο Bono είναι showman και επιπλέον είναι καλός τραγουδιστής. Ποτέ δεν κρύφτηκε και ποτέ δεν προσποιήθηκε ότι τραγουδάει. Αλώνισε την εντυπωσιακή σκηνή χωρίς να έχει αντίκτυπο στον τρόπο που τραγουδούσε, και επικοινωνούσε συνεχώς με τον κόσμο. Ο Edge από την άλλη κέρδισε το σεβασμό μου με την απλότητα και την διακριτική παρουσία του. Μπορεί να μην είναι βιρτουόζος, αφού στηρίζεται κυρίως στα εφέ της κιθάρας του και όχι στο παίξιμο της, αλλά οφείλω να αναγνωρίσω πως κι αυτό δεν είναι εύκολο. Άλλωστε αν η μεγάλη του ικανότητα να δημιουργεί ήχους μέσω της υπάρχουσας τεχνολογίας συμβάδιζε με μαεστρία στην ταστιέρα θα μιλούσαμε για τον νέο Jimi Hendrix. Ο Adam Clayton κρατούσε το ρυθμό ακόμα και όταν περπατούσε στις γέφυρες φεύγοντας μακριά από τον ντράμερ Larry Mullen που επίσης ήταν άψογος. Κάποια λαθάκια μεταξύ τους προς το τέλος της συναυλίας, μου διέλυσαν όποιες υποψίες είχα για ηχογραφημένα αποσπάσματα στα τραγούδια.

Τα τραγούδια των U2 είναι σχεδόν όλα γνωστά. Ακόμα και εκείνα από την τελευταία τους δουλειά ήταν οικεία στον κόσμο με το Magnificent και το Get On Your Boots να ξεσηκώνουν εξίσου με τα παλιά κομμάτια, ενώ το I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight με διασκευασμένη εισαγωγή άναψε φωτιές.

Ομολογώ ότι ήταν πολύ καλύτεροι απ’ότι περίμενα ακόμα και την εποχή που αγόρασα τα εισιτήρια. Νομίζω πως η ενασχόληση κυρίως του Bono με την οικολογία και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει τελικά χρησιμοποιηθεί εναντίον τους περισσότερο απ’ότι υπέρ τους. Προσωπικά επηρεάστηκα σε μεγάλο βαθμό από την ξεχασμένη ιστορία της Αούνγκ Σαν Σου Κι και τον τρόπο που παρουσιάστηκε από τους U2 ενώ μου άρεσε και η αναφορά του Bono στην Ελλάδα και την Ιρλανδία (δύο από τα PIGS για να μην ξεχνιόμαστε) με την διαπίστωση πως το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι. Αυτονόητα πράγματα που όμως πρέπει να ακούγονται ακόμα και σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αν κάποιοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι ένας εκατομμυριούχος μιλάει για την πείνα και την ανελευθερία στον πλανήτη, τότε σίγουρα από τη μεριά τους πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια για τις δικές τους προσπάθειες. Νομίζω ότι η εν γένει στάση του Bono θα έπρεπε να είναι παράδειγμα και για άλλους καλλιτέχνες.

Το ετερόκλητο κοινό έγινε πραγματικά ένα, αποδεικνύοντας τη δύναμη της καλής μουσικής. Το αποκορύφωμα της βραδιάς, λίγο πριν το τέλος και αφού μόλις είχε τελειώσει το “With Or Without You”, όταν ο κόσμος συνέχισε να τραγουδάει αφήνοντας τον Bono άφωνο. Μοναδικό συναίσθημα Ανατριχίλα.

Μετά τα μεσάνυχτα και με την κούραση της εβδομάδας να έχει μαζευτεί προχωράμε προς το αυτοκίνητο. Μία ευχάριστη διάθεση και ένα γλυκό παράπονο που τελείωσε η συναυλία κυριαρχούν μέσα μου. Οι σκοτούρες της δουλειάς έχουν εξαφανιστεί. “Είχαν καλό πρόγραμμα”, ανέφερε πίσω μου ένα trendy ζευγάρι. “Τα μπαλέτα ήταν φτωχά”, τους απάντησα. Δεν πειράζει. Επικοινωνήσαμε για παραπάνω από δύο ώρες μουσικά. Κάτι είναι κι αυτό.

 Return Of The Stingray Guitar
 Beautiful Day
 I Will Follow
 Get On Your Boots
 Magnificent
 Mysterious Ways
 Elevation
 Until The End Of The World
 I Still Haven't Found What I'm Looking For
 Pride (In The Name Of Love)
 In A Little While
 Miss Sarajevo
 City Of Blinding Lights
 Vertigo
  I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight
  Sunday Bloody Sunday
  MLK
  Walk On
  One
  Where The Streets Have No Name
  Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
  With Or Without You
  Moment Of Surrender