Μνήμες μουντιάλ - Μεξικό 1986

Πλησιάζει ο καιρός που στη Νότια Αφρική ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και για άλλη μια φορά έρχεται στη μνήμη μου το πρώτο μουντιάλ που παρακολούθησα στη ζωή μου. Το μουντιάλ του Μεξικό, το 1986.

Στο μουντιάλ αυτό και με πρόσφατες τις μνήμες από το Euro του ’84 ξεκίνησα να υποστηρίζω τη Γαλλία, κυρίως λόγω του Πλατινί. Πέρα από τις ικανότητές του στο γήπεδο με είχε τράβηξε το αλήτικο στυλ του, τα μακριά μαλλιά, οι κατεβασμένες κάλτσες, η βγαλμένη από το σορτς φανέλα. Εικόνες που τα τελευταία χρόνια δεν συναντάμε πλέον στα γήπεδα, αφού η εμφάνιση αυτή κρίθηκε ανάρμοστη και θεσπίστηκαν κανόνες που επιβάλλουν οι κάλτσες να είναι σηκωμένες και η φανέλα να μην ανεμίζει. Και τι ειρωνεία! Ο Πλατινί πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου…..

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Άκου, βλέπε και επιτέλους...μίλα

Μεγαλώσαμε ακούγοντας για τις χαμένες ευκαιρίες της Ελλάδας. Τότε που οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, που βρίσκονταν αρχικά σε χειρότερη μοίρα από εμάς, ανέβαιναν έγκαιρα στο τρένο της ανάπτυξης και μας άφηναν να περιμένουμε πίσω στο σταθμό, πίνοντας φραπέ στο κυλικείο δίχως να έχουμε πάρει χαμπάρι ότι αυτό ήδη έφτασε φόρτωσε και αναχώρησε. Χώρες που απορροφούσαν τα κοινοτικά κονδύλια σε έργα υποδομής και όχι στους τραπεζικούς λογαριασμούς επιτήδειων ή στα ταμεία παράκτιων εταιρειών αγνώστων. Ακούγαμε ότι πόλεις όπως η Βαρκελώνη, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο ευκαιρίες για ανάπτυξη σε αντίθεση με την Αθήνα που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, έπεσε σε παρακμή.

Ακούγαμε για χώρες με ανεπτυγμένη βαριά βιομηχανία, υγιή οικονομία, πειθαρχημένη κοινωνία, που οι πολίτες απολάμβαναν υπηρεσίες υγείας και παιδείας υψηλού επιπέδου.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Δυστυχώς δεν σκότωσε το δράκο

Αναρτήθηκε πριν λίγη ώρα στο επίσημο site του Ronnie James Dio μήνυμα από τη σύζυγό του, με το οποίο γνωστοποιούσε το θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές στην ιστορία της μουσικής. Η 16η Μαϊου του 2010 θα μείνει στην ιστορία ως μία άσχημη μέρα. Τον Dio θα το θυμάμαι όπως τον είδα το προηγούμενο καλοκαίρι στην Αθήνα με τους Black Sabbath. Έναν άνθρωπο που είχε αυτή την απίστευτη δύναμη στη φωνή, που σε έκανε να ταράζεσαι, να ονειρεύεσαι, να γεμίζεις δύναμη και ενέργεια. Δεν είμαι σε θέση να γράψω περισσότερα, απλά ήθελα από αυτό το σημείο να τιμήσω έναν από τους ανθρώπους που με έκαναν αυτόν που είμαι, μέσα από τη μουσική τους.
Καλό ταξίδι φίλε

Σταυροδρόμια και blues

Ο Robert Johnson ήταν απλά ένας από τους πιο χαρισματικούς blues κιθαρίστες που περάσαν στις δεκαετίες 1920 και 1930, γνωστός κυρίως σε περιορισμένο blues και jazz κοινό, έως ότου το 1961 κυκλοφόρησε ο δίσκος King Of Delta Blues Singers από την Columbia. Ο δίσκος αυτός γνώρισε τον Johnson σε περισσότερο κόσμο και σαν συνέπεια προσέδωσε αναγνώριση στο ταλέντο του, επηρεάζοντας πολλά από τα μετέπειτα μεγάλα ονόματα της μουσικής. Η σύντομη ζωή του ήταν δραματική και καλύπτεται από πολλές ασάφειες, δίνοντας έτσι λαβή σε μύθους γύρω από το μοναδικό ταλέντο που διέθετε.

Γεννήθηκε πιθανότατα το 1911 στο Hazlehurst του Μισσισιπή. Ο πραγματικός του πατέρας, για τον οποίο λίγα είναι γνωστά, ήταν ο Noah Johnson. Η παιδική του ζωή ήταν περιπετειώδης αφού η μητέρα του Julia Ann, ξαναπαντρεύτηκε τον Charles Dodds όταν ο Robert ήταν ενός έτους και απέκτησε μαζί του 10 παιδιά. Ο Dodds, που κατείχε δική του γη, πράγμα σπάνιο για μη λευκό, αναγκάστηκε να φύγει από τον τόπο του έπειτα από διαμάχη με κάποιους λευκούς κτηματίες και κατέφυγε στο Μέμφις, αλλάζοντας το όνομά του σε Charles Spencer. Στο σχολείο, ως Robert Spencer, απέκτησε μια σχετικά καλή μόρφωση για τα τότε κοινωνικά δεδομένα γεγονός που συμπεραίνεται από την υπογραφή του στο πιστοποιητικό γάμου του. Μετά το σχολείο θα επιλέξει να κρατήσει τελικά το επώνυμο του πραγματικού του πατέρα.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Δείγματα ηθικής χρεοκοπίας

Και τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος και τα κροκοδείλια δάκρυα από τα δραματικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, αποφάσισα να προσπαθήσω να συγκεντρώσω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο ελπίζοντας καταρχήν, να βγει κάτι που θα έχει νόημα.


Χρεοκοπούμε, μας λένε, καταστρεφόμαστε και χρειάζονται μεγάλες θυσίες απ’ όλους μας για να επανέλθουμε. Να επανέλθουμε που; Σε ποια κατάσταση προσπαθούμε να γυρίσουμε όπου είμαστε καλά. Δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρχε μια καλή περίοδος για τους πολλούς, που το εισόδημά τους, αναλογικά και με την εργασία τους, να αυξάνει. Μονίμως παρατηρώ από την κατάρρευση του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού και μετά, τη γιγάντωση της κοινωνικής αδικίας, φαινόμενο όχι μονάχα ελληνικό. Το αντίπαλον δέος του καπιταλισμού έπαψε να υφίσταται πια. Ας αφήσουμε το θηρίο να ξεδιπλώσει τα φτερά του, να βγάλει μεγαλύτερες φλόγες από τα ρουθούνια του και να μας φωτίσει όλους. Και ας κάψει και κάποιους. Μόνο που τα θηρία δεν ελέγχονται. Και καήκανε πάρα πολλοί, σαφώς οι περισσότεροι.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Django Reinhardt, ο πατέρας του Heavy Metal.

Ναι, πολύ καλά διαβάσατε τον τίτλο. Το heavy metal, αυτή η σκληρή και «βάρβαρη» μουσική οφείλει την γέννησή της στον μεγάλο τσιγγάνο κιθαρίστα Django Reinhardt. Αν δεν υπήρχε εκείνος η μουσική θα είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά σήμερα, με απρόβλεπτο τρόπο.

Ο Django έζησε τα περισσότερα από τα 43 χρόνια της ζωής του στη Γαλλία. Στα 18 του, μία πυρκαγιά στο βαγόνι που έμενε, του προξένησε σοβαρά εγκαύματα στο αριστερό χέρι που οδήγησε σε μόνιμη αγκύλωση του παράμεσου και του μικρού δάχτυλου. Επιδεικνύοντας απαράμιλλο θάρρος, θα ξαναπιάσει την κιθάρα του και θα αναπτύξει μια τεχνική που θα τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>