...Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα...

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή πέρασε. Η λιακάδα ήταν κατάλληλη για έναν ευχάριστο περίπατο μέχρι το παλιό μου σχολείο. Δεν έχω συχνά τη δυνατότητα να μπω στο προαύλιο που πριν από κάμποσα χρόνια έπαιζα ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, έριχνα κλεφτές ματιές στο μάθημα της επόμενης ώρας που είχα ξεχάσει να διαβάσω ή αργότερα που κάπνιζα στη ζούλα ένα αγχωμένο τσιγάρο. Είναι και που μένω πια αλλού, μακριά από αυτές τις εικόνες και τα πρόσωπα που μου θυμίζουν την εφηβεία μου.
Ποτέ δεν πρόκειται να απέχω από τις εκλογές. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το παλιό μου σχολείο. Πάντα μου άρεσε. Ακόμα και σαν παιδί, που ακολουθούσα τον πατέρα μου που πήγαινε να ψηφίσει. Ίσως να μου έκανε εντύπωση που έβλεπα έναν οικείο χώρο γεμάτο με άγνωστα πρόσωπα, που τόσο πριν όσο και μετά από αυτή την Κυριακή, θα πήγαιναν πίσω εκεί που ανήκαν. Ένιωθα σαν να τους φιλοξενούσα στο σπίτι μου για μία μέρα. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα, το συναίσθημα αυτό δεν έπαψε να υπάρχει. Άλλαζε συνεχώς μορφή όμως η βασική ιδέα ήταν ίδια: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

Την προηγούμενη Κυριακή ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Χάζεψα τη λιακάδα και μετά από ένα νυσταγμένο ντους, ένα γρήγορο καφέ και μερικά τσιγάρα – στον μοναδικό χώρο που το κάπνισμα δεν πρόκειται ποτέ να απαγορευτεί - πήρα το δρόμο για σχολείο. Ήμουν πάλι έτοιμος να μυρίσω τα αρώματα της εφηβείας μου, να δω τα άγνωστα πρόσωπα που τώρα πια θα θέλανε να τα γνωρίσω. Να συμμετάσχω κι εγώ στη γιορτή της δημοκρατίας. Να στείλω με την ταπεινή μου ψήφο το μήνυμά μου. Μπερδεμένος. Τι πρέπει να ψηφίσω για να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω; Συνήθως όλοι νικάνε και εγώ είμαι μονίμως ο χαμένος.