Η Λήθη του Rory Gallagher

Κάθε μήνα διαβάζω τουλάχιστον τρία περιοδικά μουσικής που εκδίδονται στην Αγγλία και στις ΗΠΑ, καθώς δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον στα εγχώρια. Εδώ και έναν χρόνο που αυτό γίνεται συστηματικά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς που πέρασαν από τη μουσική σκηνή, ο Rory Gallagher, περνάει στα ψιλά γράμματα και τυγχάνει περιφρόνησης από τη μουσική βιομηχανία.

Πρόκειται για εκδίκηση απέναντι στον Ιρλανδό; Ο ίδιος αρνήθηκε επανειλλημένως να  πάρει μέρος στο marketing που υπηρετούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, αφού ποτέ δεν δέχτηκε να κυκλοφορήσει single χάνοντας έτσι ραδιοφωνικό χρόνο και άρα διαφήμιση και έσοδα (την ίδια λογική ακολουθούσαν και οι Led Zeppelin, όμως η βασική διαφορά ήταν η παρουσία του πληθωρικού manager τους Peter Grant που έχτισε με καινοτόμο για την εποχή τρόπο την καριέρα τους). Παρά αυτή την αντίληψη, ο Gallagher πούλησε εκατομμύρια δίσκους και περιόδευσε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ενώ μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '70 τα ΜΜΕ του αφιέρωναν χρόνο. Άλλωστε το 1972 ψηφίστηκε από το Melody Maker ως ο καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς αφήνοντας πίσω του ονόματα όπως ο Clapton, o Beck, o Page, που μεσουρανούσαν στην μετα-Hendrix εποχή.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, συνολικά η rock σκηνή πέρασε στο περιθώριο, και την εμφάνισή τους έκαναν η punk και η new wave. Το ενδιαφέρον αναθερμάνθηκε μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν και τα προβλήματα υγείας του Gallagher περιόρισαν τις περιοδίες του αλλά και τη δισκογραφία του. Ο πιο σκληρά εργαζόμενος μουσικός της δεκαετίας του '70 κυκλοφόρησε μόνο δύο δίσκους από το 1985 έως και το θάνατό του, το 1995. Έκτοτε οι αναφορές στο όνομά του γίνονται ολοένα και λιγότερες, και ενώ το blues γίνεται πάλι της μόδας, όλοι ασχολούνται με τον Clapton, τον Beck, τον Stevie Ray Vaughan.... Διευκρινίζω πάντως, ότι όλοι αυτοί που αναφέρω παραπάνω, είναι κορυφαίοι κιθαρίστες με τεράστια προσφορά στη blues rock μουσική.

Σε συζητήσεις ανάμεσα σε μουσικούς, ο Gallagher πάντα βρίσκεται ψηλά σε εκτίμηση. Δεν είναι μόνο η τεχνική του, που κερδίζει το σεβασμό αλλά και επιμέρους ζητήματα όπως οι συνθετικές και στιχουργικές του ικανότητες, η ευχέρειά του να μεταπηδά από το κλασικό κούρδισμα (EADGBE) σε άλλα, όπως το open G ή το open D, και η τεχνική του στο slide. Αυτό βέβαια δεν  τον κατατάσει, σύμφωνα με τον μουσικό Τύπο, ανάμεσα στους κορυφαίους, ενδεχομένως γιατί ο τρόπος που έζησε και οι εμπορικές του επιλογές, δεν προσέφεραν στη μουσική βιομηχανία τα κέρδη που θα μπορούσε να καρπωθεί από εκείνον.