Φαντασία και πραγματικότητα

Πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή αν κάποια πράγματα στο παρελθόν είχαν εξελιχθεί με διαφορετικό τρόπο. Πως θα εξελισσόταν για παράδειγμα η πρόσφατη επικαιρότητα αν η διεθνής γλώσσα ήταν τα γαλλικά; Το λήμμα cabinet man, λένε τα άγγλο-ελληνικά λεξικά ότι μπορεί να μεταφραστεί, ανάλογα με τα συμφραζόμενα ως άνθρωπος του υπουργικού συμβουλίου ή ως κατασκευαστής ντουλαπών! Κοίτα να δεις πράγματα….

Στην γαλλική γλώσσα θα είχε μεγαλύτερη πλάκα, καθώς το αντίστοιχο homme de cabinet έχει την έννοια εκείνου που αγαπάει την μοναξιά, τις έρευνες ή την μελέτη ενώ βέβαια διατηρεί και την ερμηνεία του ανθρώπου του υπουργικού συμβουλίου.

 

Αδυνατώντας να δώσουν την ερμηνεία του μαραγκού, θα μιλούσαν για κάποιον μοναχικό επιστήμονα που διαρκώς μελετάει. Θα μπορούσαν άραγε να βρουν κάποιον; Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν τέτοιοι ανάμεσά μας, όμως δεν νομίζω ότι θα υπήρχε η δυνατότητα να στηριχθεί μια εναλλακτική εκδοχή τόσο απλά.

Έχω μεγάλη εκτίμηση στην φαντασία των πολιτικών. Οι ικανότητες τους είναι μυθικές αφού οι περισσότεροι πέτυχαν να πλουτίσουν μέσα σε λίγα χρόνια. Αν και υπάρχουν και κάποιοι που ζουν ταπεινά(!) με την βουλευτική αποζημίωση, εν τούτοις ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί εμμένουν σε τακτικές που αν και παραδοσιακές, είναι πλέον παρωχημένες.

Ο Joseph Goebbels, μέγας δάσκαλος των σύγχρονων πολιτικών στην Ευρώπη, και όχι μόνο, έδρασε πριν από 60 χρόνια αλλά οι μέθοδοί του ακολουθούνται κατά γράμμα ακόμα και σήμερα. Χάνεται όμως η αυθεντικότητα και η ομορφιά όταν αντιγράφεται κάτι κατ’ επανάληψη. Οι σημερινοί οπαδοί του Γκεμπελισμού στερούνται ρομαντισμού ακολουθώντας τεχνικές που έχουν σπουδάσει στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αφήνοντας την φαντασία τους κλεισμένη στην ντουλάπα. Ο αυθεντικός Γκέμπελς είχε υπόβαθρο διαφορετικό, με ανώτερες σπουδές και διδακτορική διατριβή πάνω στο ρομαντικό δράμα του 18ου αιώνα, εργασιακό παρελθόν τρικυμιώδες, αφού αναγκάστηκε να αλλάξει κάμποσες δουλειές και βέβαια, μεγάλες αποτυχίες. Αν σκεφτούμε ότι ένα κοινό στοιχείο του με τον Χίτλερ ήταν πως, πριν ασχοληθούν με την πολιτική, είχαν γευτεί την απόρριψη, ο ένας ως ρομαντικός ζωγράφος και ο άλλος ως ρομαντικός συγγραφέας, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο πιο τέλειο θα είναι το έργο των σημερινών πολιτικών της Ευρώπης. Και αυτό, γιατί οι σημερινοί πολιτικοί, δεν έχουν υπάρξει ποτέ στη ζωή τους “αποτυχημένοι”, δεν έμειναν ποτέ άνεργοι ούτε δέχτηκαν απειλές για μειώσεις στα εισοδήματά τους πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας. Ο σημερινός ευρωπαίος πολιτικός αποτελεί παρακλάδι του δέντρου της νομενκλατούρας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, και στην Ελλάδα είμαστε και τυχεροί καθώς, στα πλαίσια της ανεμελιάς μας, διατηρήθηκαν τα ίδια επίθετα.

Μην περιμένουμε οίκτο. Σε αντίθεση με τους Ναζί, οι σημερινοί πολιτικοί δεν έχουν ρίξει τις δικές τους γέφυρες. Κανένας δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει ούτε πρόκειται έστω, να χύσει ένα δάκρυ στο μαξιλάρι του πριν πάει για ύπνο. Ο ύπνος τους δε, θα είναι πάντα ελαφρύς και αναζωογονητικός. Το έργο της προπαγάνδας τους είναι τέλειο γιατί φρόντισαν να διαλύσουν την Παιδεία και τις Αξίες μας. Δώσανε προτεραιότητα στο εφήμερο και στο ρηχό ώστε να διασφαλίζουν την επανεκλογή τους. Κάνανε τον δάσκαλο Γκέμπελς να μοιάζει μαθητούδι ενώ, ακόμα και αν ο Χίτλερ είχε επιζήσει θα έπρεπε να αυτοκτονούσε σήμερα από ντροπή, βλέποντας τα λάθη που έκανε.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, οι Ναζί γιγαντώθηκαν στην Γερμανία με τις ευλογίες και την αμέριστη βοήθεια του καπιταλισμού που όμως έχασε τον έλεγχο πάνω τους σύντομα. Το σύστημα όμως μπόρεσε και αυτοβελτιώθηκε, ανέπτυξε νέες τεχνικές και επέστρεψε για να ισοπεδώσει τα πάντα. Η Ευρώπη σύντομα θα είναι στις φλόγες. Ο λαός θα ξεσηκωθεί και μακάρι να μπορούσαμε να το δούμε σαν ταινία, αλλά φευ, θα’ναι η πρώτη 3D ταινία που οι θεατές θα γεύονται, θα μυρίζουν και θα πονούν ανάλογα με την εξέλιξή της.