Νίκος Γκάλης vs Εθνική Ποδοσφαίρου

Είναι μέρες που ήθελα να γράψω κάτι για την παρουσία της Εθνικής Ελλάδος στο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Σήμερα ο Α.Πανούτσος έγραψε στο "Πρώτο Θέμα" κάτι που εκφράζει απόλυτα τις σκέψεις μου και γι'αυτό το αναδημοσιεύω.

Ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε τα γαλανόλευκα ήταν ο Νίκος Γκάλης. Οχι επειδή ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο, που ήταν, αλλά επειδή έμπαινε στο γήπεδο για να κερδίσει. Εκανε το παιχνίδι του όσο καλύτερα μπορούσε, συνήθως κέρδιζε, αλλά και τις φορές που έχανε δεν είχε πει ποτέ ότι βούλωσε τα στόματα όσων τον είχαν αμφισβητήσει. Γιατί κανένας ποτέ δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει τον Νίκο Γκάλη. Τη στιγμή που θα το έκανε θα είχε βάλει σε αμφισβήτηση τη διανοητική του κατάσταση και όχι την αξία του Γκάλη. Αντίθετα με την Εθνική Ελλάδας, ο Γκάλης ποτέ δεν αναφέρθηκε στα παλιά του κύπελλα. Ούτε καν στο Πανευρωπαϊκό του 1987. Είχε μάθει από την Αμερική ότι είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Πηγαίνοντας σε τουρνουά ποτέ δεν είχε πει «να με αφήσουν να το ευχαριστηθώ». Για ευχαρίστηση υπάρχουν το "Allou Fun Park" και οι διακοπές. Ποτέ δεν είχε ζήτησε σεβασμό. Τον σεβασμό σού τον δίνουν, δεν τον ζητάς. Και ο σεβασμός δίνεται όταν ένας αθλητής τελειώσει την καριέρα του και μπορεί να κριθεί στο σύνολό του. Ποτέ δεν είχε πει "δεν έχω να αποδείξω τίποτα".

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Παραπλανητική διαφήμιση

Φίλοι, αγανακτισμένοι πολίτες αυτής της χώρας ευτυχείτε. Η ελληνική νομοθεσία είναι εδώ για να βοηθήσει τον κάθε έναν από εμάς, ή για να είμαι πιο σαφής, για να βοηθήσει 3.012.373 έλληνες που ψήφισαν πριν από μερικούς μήνες για να εκλεγεί η σημερινή κυβέρνηση. Δυστυχώς για εκείνους που τόσο το 2004 όσο και το 2007 είχαν ψηφίσει για την προηγούμενη κυβέρνηση, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην προλαβαίνουν να ενεργήσουν νομικά λόγω παραγραφής.

Τι εμποδίζει τους ψηφοφόρους του 2009 να ασκήσουν αγωγές για παραπλανητική διαφήμιση;

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Rory Gallagher - Ξεροκέφαλος και μοναδικός

Η πιο γνωστή από τις ιστορίες που κυκλοφορούν γύρω από τον Rory Gallagher, είναι το περίφημο φλερτ που είχε με τους Rolling Stones. Η αλήθεια είναι ότι οι Stones δεν ήταν οι πρώτοι που θέλησαν κάτι τέτοιο ούτε και οι τελευταίοι. Ο Gallagher που σήμερα απουσιάζει επιδεικτικά από όλες τις λίστες που καταρτίζουν κατά καιρούς ειδικοί, με τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, απολάμβανε το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του.

Με τους Taste άνοιξε την αποχαιρετιστήρια συναυλία των Cream στο Albert Hall του Λονδίνου. Αμέσως μετά ο Clapton ανακοινώνει ότι θα συνεχίσει μόνος του και οι εναπομείναντες Ginger Baker και Jack Bruce, των οποίων οι διαμάχες υπήρξαν μυθικές και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, εντυπωσιασμένοι από το παίξιμο του ιρλανδού, του προτείνουν να αντικαταστήσει τον Eric Clapton.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Ανθρώπινες εικόνες

εικονες του ανθρωπινου σωματος

View more presentations from nikos gnikap.

Rory Gallagher - Δισκογραφία

Το πρώτο άλμπουμ του Rory δεν έχει τίτλο. Μονάχα το όνομά του. Το εξώφυλλο είναι μαγικό. Εκείνη την εποχή τα περιοδικά μιλάνε για τον κιθαρίστα που παίζει rock και μοιάζει με αρχαίο έλληνα θεό. Ξεχωρίζουν πολλά τραγούδια όπως το Laundromat, το I Fall Apart και το For The Last Time. Σήμερα κατηγορείται που επέμενε να κάνει ο ίδιος την παραγωγή με αποτέλεσμα ο ήχος να είναι φτωχός. Ο Rory ξεκίνησε και από την αρχή άρχισε να δείχνει τις προθέσεις του. Η μουσική που τον αφορούσε θα ήταν προσωπική υπόθεση. Στο εξής θα ήταν ο κύριος δημιουργός και θα διασκεύαζε μόνον κλασσικά blues. Στις ηχογραφήσεις του θα προσθέσει όσες κιθάρες έκρινε ότι χρειάζονται, ενώ δεν θα φοβηθεί να παίξει μέχρι και σαξόφωνο (Can’t Believe It’s True).

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Rory Gallagher - Η ιστορία αρχίζει

Rory Gallagher. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί το εξώφυλλο από το Calling Card, στον καναπέ στο σπίτι του θείου μου, τότε που για να ακούσεις ένα δίσκο ακολουθούσες μια μοναδική ιεροτελεστία. Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ακούγοντας την καινούργια αυτή μουσική, κοιτούσα και το πρόσωπο στο εξώφυλλο, με τα μεγάλα μάτια, τα πλούσια μαλλιά και τις μακριές φαβορίτες. Rory Gallagher. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου έβαζαν κατά καιρούς να ακούσω κάποιους από τους δίσκους τους και πάντα επέλεγαν να ακούσουν κάτι δικό του. Την περίμενα εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στους πολλούς δίσκους τους υπήρχαν οι Rolling Stones, οι Beatles, οι Iron Maiden, οι Deep Purple, οι Rainbow και οι Doors.. Η μεγάλη δισκοθήκη όμως, πάντοτε κατέληγε στους δύο δίσκους του Rory. Calling Card και Top Priority. Τραγούδια όπως το Moonchild και το Philby στιγμάτισαν την παιδική μου ηλικία.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Who's that coming

Έρχεται σε λίγες μέρες

Φαντασία και πραγματικότητα

Πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή αν κάποια πράγματα στο παρελθόν είχαν εξελιχθεί με διαφορετικό τρόπο. Πως θα εξελισσόταν για παράδειγμα η πρόσφατη επικαιρότητα αν η διεθνής γλώσσα ήταν τα γαλλικά; Το λήμμα cabinet man, λένε τα άγγλο-ελληνικά λεξικά ότι μπορεί να μεταφραστεί, ανάλογα με τα συμφραζόμενα ως άνθρωπος του υπουργικού συμβουλίου ή ως κατασκευαστής ντουλαπών! Κοίτα να δεις πράγματα….

Στην γαλλική γλώσσα θα είχε μεγαλύτερη πλάκα, καθώς το αντίστοιχο homme de cabinet έχει την έννοια εκείνου που αγαπάει την μοναξιά, τις έρευνες ή την μελέτη ενώ βέβαια διατηρεί και την ερμηνεία του ανθρώπου του υπουργικού συμβουλίου.

 

Αδυνατώντας να δώσουν την ερμηνεία του μαραγκού, θα μιλούσαν για κάποιον μοναχικό επιστήμονα που διαρκώς μελετάει. Θα μπορούσαν άραγε να βρουν κάποιον; Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν τέτοιοι ανάμεσά μας, όμως δεν νομίζω ότι θα υπήρχε η δυνατότητα να στηριχθεί μια εναλλακτική εκδοχή τόσο απλά.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Πως επιβιώνει ο καπιταλισμός - Z. Bauman

Οπως το πρόσφατο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι κατέδειξε πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία σε εκατομμύρια πρόσωπα, τα οποία οδηγήθηκαν να πιστέψουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στις τραπεζικές πρακτικές ως έγκυρες μεθόδους για να επιλύουν με επιτυχία τα προβλήματά τους, ο καπιταλισμός στην καλύτερη των υποθέσεων δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.

Και αυτό για έναν απλό λόγο: ο καπιταλισμός, όπως και το θεώρημα της μη πληρότητας των συστημάτων των φυσικών αριθμών του Κουρτ Γκέντελ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα συνεπής και πλήρης. Αν είναι συνεπής με τις ίδιες του τις αρχές, εμφανίζονται προβλήματα με τα οποία αυτός δεν μπορεί να ασχοληθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα στεγαστικά δάνεια, που διαφημίστηκαν σαν ένα εργαλείο για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες όσων δεν είχαν κατοικία, στην πραγματικότητα πολλαπλασίασαν τον αριθμό εκείνων που ξαναβρέθηκαν χωρίς κατοικία.

Πολύ πριν ο Γκέντελ διατυπώσει το θεώρημά του, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει τη μελέτη της για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην οποία υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς μη καπιταλιστικές οικονομίες. Ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται μόνον όσο θα υπάρχουν «παρθένες περιοχές», έλεγε, ανοιχτές στην επέκταση και στην εκμετάλλευση. Σκεφτόταν τις χώρες που έγιναν αποικίες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα είναι ότι, αφότου κατακτηθούν αυτές οι περιοχές, στερούνται την «παρθενικότητά» τους και έτσι εξαντλείται η πηγή από την οποία τρέφεται ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, για να το πούμε ειλικρινά, είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί, και από τον οποίο τροφοδοτείται, αλλά (ιδού το παράδοξο) δεν μπορεί να το κάνει χωρίς με αυτόν τον τρόπο να βλάψει τον οργανισμό που τον φιλοξενεί και, αργά ή γρήγορα, να υπονομεύσει τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ευημερίας του ή ακόμη και της επιβίωσής του.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>