Κάθε φανατικός οπαδός του Asterix ξέρει ότι στο τέλος κάθε ιστορίας οι ήρωες του γαλατικού χωριού μαζεύονται σε ένα επικό τσιμπούσι, είτε στο χωριό τους ή και καμιά φορά, σε κάποιο ξέφωτο του δάσους. Πάντοτε μένω για αρκετή ώρα να κοιτάζω αυτή την τελευταία ζωγραφιά. Μάλλον ζηλεύω που δεν μπορώ να είμαι και εγώ παρόν σε αυτό το γλέντι και ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που κάθε φορά που βρίσκομαι στο Terravibe Park νιώθω όμορφα.
Η διαφορά θερμοκρασίας με την Αθήνα είναι δεδομένη, τα δέντρα και το διπλανό δάσος συνθέτουν ένα πανέμορφο σκηνικό. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς είναι να επιλέξει και την συναυλία που θα πάει να παρακολουθήσει ώστε να περάσει ένα όμορφο βράδυ. Ήταν η τρίτη φορά που βρέθηκα στην Μαλακάσα για να παρακολουθήσω μια συναυλία και για ακόμα μια φορά πέρασα πολύ όμορφα. Φυσικά δεν επέλεξα να πάω σε εκδηλώσεις όπως το φετινό Nonrockwave φεστιβάλ, για να είμαι ειλικρινής εκκλησία έκλεψα και τις τρεις φορές.
Τούτη τη φορά ήταν οι Jethro Tull. Δεν έχω εντρυφήσει στο progressive rock αλλά είχα κάποια ακούσματα από τους Tull. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο Ian Anderson είναι εξαιρετικός μουσικός και φανταστικός performer, ενώ αποτελεί την σταθερά στην διαρκώς μεταβαλλόμενη σύνθεση του γκρουπ από το 1968 μέχρι και σήμερα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 23 διαφορετικοί μουσικοί πέρασαν από το πλευρό του από το 1968 που ιδρύθηκαν, χώρια τους “προσωρινούς” μουσικούς όπως ο Phil Collins και ο Tony Iommi που πέρασαν για λίγες στιγμές.
Την Δευτέρα το βράδυ όσοι βρέθηκαν στο ξέφωτο του δάσους ίσως να βίωσαν κάτι από την ατμόσφαιρα του γαλατικού γλεντιού. Ίσως και κάτι περισσότερο. Το κέλτικο γλέντι των Jethro Tull ίσως δεν είχε αγριογούρουνα, αλλά ήταν γεμάτο μελωδίες, εναλλαγές ρυθμού, χρώματα, ταλέντο και προσωπικότητα. Η μουσική ήταν παντού. Η μπάντα αποτελείται από πολυπρόσωπους μουσικούς με μεγάλη ευχέρεια στην εναλλαγή μουσικών οργάνων. Ο John O’Hara που καθόταν πίσω από τα πλήκτρα θα ήταν και το πιο πρόσφατα ενταγμένο μέλος της μπάντας (μπήκε το 2007), αν απροσδόκητα λίγες μέρες πριν δεν είχε κόψει το δάχτυλό του ο κιθαρίστας Martin Barre, το παλιότερο μέλος των Jethro Tull (1968). Έτσι ο 26χρονος γερμανός Florian Opahl αντικατέστησε τον Barre έχοντας μόλις λίγες μέρες στη διάθεση του για να προετοιμαστεί. Αν και δεν έμαθε τα τραγούδια των Jethro Tull μέσα σε αυτές τις λίγες μέρες, ήταν καλός και στάθηκε στο ύψος του δίπλα στον μπασίστα David Goodier και τον ντράμερ Doane Perry, ενώ “συνομιλούσε” με το φλάουτο του Anderson με μεγάλη ευχέρεια. Ανατρέχοντας στο youtube εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Opahl και ο Anderson λογικά γνωρίζονται μουσικά, αφού ο νεαρός είναι ο κιθαρίστας του Anderson στις solo περιοδείες του.
Από τις μεγάλες στιγμές της βραδιάς η εκτέλεση του ινδο-κελτικού “A Change Of Horses” αλλά και τα κλασικά “Thick As A Brick” κομμένο κατά μερικά λεπτά για τις ανάγκες μιας συναυλίας, “Aqualung” και φυσικά το encore “Locomotive Breath”.Άφησα για το τέλος τον Ian Anderson (πάλι!). Ο άνθρωπος είναι γεννημένος το 1947. Έκανα χτες βράδυ την αφαίρεση πολλές φορές και έβγαζα το ίδιο αποτέλεσμα. 63!!! Κάτι πρέπει να κάνω λάθος αφού δεν ξέρω και πολλούς 63χρονους με τόση ενέργεια. Εντάξει, η φωνή του δεν ήταν εντυπωσιακή στα νιάτα του και έτσι είναι και τώρα. Η παρουσία του όμως ήταν μεγαλοπρεπής. Αντάξια του απόλυτου “δικτάτορα” των Jethro Tull, μιας μουσικής μεγαλοφυΐας. Τα στοιχειά του δάσους της Μαλακάσας του χρωστάνε πολλά.
Setlist:
Nothing Is Easy
Beggar’s Farm
Life Is A Long Song
Serenade To A Cuckoo
A New Day Yesterday
Back To The Family
Thick As A Brick
The Hare In The Wine Cup
A Change Of Horses
Cross-Eyed Mary
Farm On The Freeway
Dharma For One
My God
Aqualung
--------------------------
Locomotive Breath
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου