Rory Gallagher - Η ιστορία αρχίζει

Rory Gallagher. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί το εξώφυλλο από το Calling Card, στον καναπέ στο σπίτι του θείου μου, τότε που για να ακούσεις ένα δίσκο ακολουθούσες μια μοναδική ιεροτελεστία. Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ακούγοντας την καινούργια αυτή μουσική, κοιτούσα και το πρόσωπο στο εξώφυλλο, με τα μεγάλα μάτια, τα πλούσια μαλλιά και τις μακριές φαβορίτες. Rory Gallagher. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου έβαζαν κατά καιρούς να ακούσω κάποιους από τους δίσκους τους και πάντα επέλεγαν να ακούσουν κάτι δικό του. Την περίμενα εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στους πολλούς δίσκους τους υπήρχαν οι Rolling Stones, οι Beatles, οι Iron Maiden, οι Deep Purple, οι Rainbow και οι Doors.. Η μεγάλη δισκοθήκη όμως, πάντοτε κατέληγε στους δύο δίσκους του Rory. Calling Card και Top Priority. Τραγούδια όπως το Moonchild και το Philby στιγμάτισαν την παιδική μου ηλικία.

Σοβαρό σχολείο για έναν πιτσιρίκο που σε διαφορετική περίπτωση θα άκουγε μόνο τη μουσική που έπαιζε η τηλεόραση. Υπήρξα τυχερός, και από μικρός πήρα τις σωστές βάσεις

Ιούλιος του 1995. Οι πανελλήνιες εξετάσεις είχαν τελειώσει και ξεκινούσε η αγωνία για τα αποτελέσματα. Προείχε όμως η ξεκούραση μετά τη μάχη της τελευταίας χρονιάς. Ότι έγινε έγινε και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει. Βόλτες με τους φίλους, τα απογεύματα για μπάσκετ, λίγα λεπτά με την κιθάρα μου. Χαλάρωση. Τότε άκουγα και ραδιόφωνο στο σπίτι. Κάποια φορά έβαλαν και το Moonchild. Ο ύμνος μου. Άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου στο ρυθμό. Άκουσα τον εκφωνητή μόλις τελείωνε το τραγούδι να λέει για τον αδικοχαμένο Rory Gallagher. Πάγωσα. Πότε; Πως; Δεν είναι σωστό. Αφού τον ακούω ζωντανό να φωνάζει στο παιδί του φεγγαριού πως θα το κάνει να χαμογελάει για πάντα, να κάνει τον ουρανό γαλάζιο…αν μπορούσε βέβαια. Χαμένος στο άγχος των εξετάσεων δεν είχα ακούσει τίποτα. Ήξερα λίγα γι’αυτόν και ήθελα να μάθω και άλλα. Δεν μπορούσα να παίξω στην κιθάρα κανένα τραγούδι του και αυτό με τρόμαζε, όμως η μουσική του…φωτιά.

Με τα χρόνια άρχισα να αποκτώ και τα CD του. Επανεκδόσεις με bonus tracks. Τα τραγούδια που δεν είχε αρχικά καταφέρει να συμπεριλάβει στους δίσκους του, λόγω του περιορισμένου χώρου του βινυλίου, θα μπορούσαν να απογειώσουν την καριέρα κάποιου άλλου. Είδα ότι προχώρησε τα blues μερικά σκαλιά πιο πάνω, παντρεύοντάς τα με μοναδικό τρόπο με το rock. Δεν έκανε τίποτα στην τύχη αλλά υπήρξε μια μουσική ιδιοφυία που τελικά έπεσε θύμα του εαυτού του. Βιρτουόζος στην κιθάρα, πάθος στη φωνή, απίστευτη συνθετική ικανότητα και…. ποίηση. Στίχοι σπουδαίοι και σπάνιοι. Ο Rory Gallagher ήταν ποιητής.

Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1949 στο Ballyshanon στην Ιρλανδία και η μοίρα του, λες και ήταν προδιαγεγραμμένη, τον έκανε να δει το φως για πρώτη φορά στο Rock Hospital. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του στρατού και έτσι μετακόμισαν αρχικά στο Derry και κατόπιν στο Cork όπου και πήγε σχολείο. Στα εφτά του χρόνια κατασκεύασε κάτι που έμοιαζε με κιθάρα χρησιμοποιώντας έναν χάρακα και λάστιχα και στα εφτά του χρόνια οι γονείς του του πήραν δώρο μια πλαστική παιδική κιθάρα και δύο χρόνια μετά, την πρώτη του ακουστική. Η βασική του επιρροή προερχόταν από τις εκπομπές του ραδιοσταθμού της αμερικανικής βάσης, όπου ακούγοντας τον Elvis Presley και τον Buddy Holly αγάπησε τα blues και το rock’n’roll. Αυτοδίδακτος θα κερδίσει το 1960 σε έναν διαγωνισμό ταλέντων στο Cork και με τα χρήματα αυτά θα αποκτήσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, μια Rosetti. Ένα χρόνο μετά θα αρχίσει να παίζει σαν επαγγελματίας σε μία showband. Τα σχήματα αυτά, πολύ διαδεδομένα εκείνη την εποχή στην Ιρλανδία, έπαιζαν μουσική σε διάφορες εκδηλώσεις για πολλές ώρες. Αποτελούνταν από πολλούς μουσικούς ώστε να μπορούν κάποιοι κατά διαστήματα να ξεκουράζονται δίχως να διακόπτεται η μουσική και ο χορός. Παίζανε από παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μουσική μέχρι country και rock της εποχής. Εκεί ο μικρός Rory θα “ψηθεί” και σιγά σιγά θα ξεχωρίσει.

Στα 15 θα γνωρίσει τον αχώριστο σύντροφο της ζωής του, την θρυλική του πλέον Stratocaster. Φημολογείται ότι ήταν η πρώτη Stratocaster που βρέθηκε ποτέ στην Ιρλανδία. Αρχικά την είχε παραγγείλει ο Jim Conlon που έπαιζε στην Royal Showband αλλά αρνήθηκε να την παραλάβει γιατί δεν του άρεσε το χρώμα, έτσι την τοποθέτησαν στη βιτρίνα με τα μεταχειρισμένα όργανα. Η τιμή επομένως έπεσε και ο Rory την απέκτησε για 100 λίρες Ιρλανδίας. Το 1967 η κιθάρα χάθηκε στο Δουβλίνο. Βρέθηκε μετά από δύο μέρες αφημένη πίσω από έναν τοίχο εκτεθειμένη στην υγρασία και την βροχή. Ανακουφισμένος ο Rory ορκίστηκε να μην τη βάψει. Η θρυλική “ξεφλουδισμένη” κιθάρα, τον συνόδεψε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και μετά τον θάνατό του, η Fender κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό ακριβή αντίγραφά της.

Με τον καιρό θα σχηματίσει τους Impact και θα περιοδεύσουν και στη Γερμανία και θα μετασχηματιστούν στους Taste που θα πάρουν την τελική τους μορφή του 1968, με τον ντράμερ John Wilson και τον μπασίστα Richard McCracken. Μαζί θα περιοδεύσουν σε Ευρώπη και Αμερική με μεγάλα ονόματα της εποχής όπως τους Cream, τους Uriah Heep και τους Deep Purple. Θα βγάλουν δύο άλμπουμ και θα κυκλοφορήσουν και δύο ζωντανές ηχογραφήσεις. Θα παίξουν στο Γούντστοκ της Ευρώπης, στο περίφημο φεστιβάλ του Isle of Wight, μαζί με τους Doors και τον Hendrix και παρά το γεγονός ότι τους είχαν κλέψει τον εξοπλισμό το προηγούμενο βράδυ, έκλεψαν την παράσταση. Διαφωνίες, διαφορετικές προτεραιότητες, ο μάνατζερ κυκλοφορεί το Blister on the Moon σε single. Το ποτήρι ξεχειλίζει. Ο Rory διαφωνεί και εγκαταλείπει το γκρουπ. Για έξι μήνες, το συμβόλαιο που είχαν υπογράψει τον δέσμευε να μην ηχογραφήσει και έτσι αναζητά μουσικούς για νέα μπάντα.

Στις 23 Μαρτίου 1971 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος ενώ μια βδομάδα μετά πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση με το νέο σχήμα, στο Παρίσι. Στο μπάσο εμφανίζεται ο Gerry McAvoy και στη ντραμς ο Wilgar Campbell. Η ιστορία ξεκινά….