Στα άδυτα της βουλής

Αποσπάσματα από την έρευνα του Ν. Βαφειάδη για την Καθημερινή

Βουλευτικές απολαβές και προνόμια

• Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ.

• Ο μέσος όρος των μηνιαίων βουλευτικών αποδοχών ανέρχεται σε 10.000 ευρώ.

• Το 50% φορολογείται αυτοτελώς και το υπόλοιπο προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα.

• 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών.

• 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών.

• Για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται 4 χρόνια.

• Όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια.

• Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και

βουλευτική σύνταξη. (Αναπάντητο παρέμεινε και το ερώτημα για το πόσοι βουλευτές λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση. «Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας).

Παροχές

• Κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως).

• 8 σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ).

• Αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με leasing).

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

...Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα...

Μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή πέρασε. Η λιακάδα ήταν κατάλληλη για έναν ευχάριστο περίπατο μέχρι το παλιό μου σχολείο. Δεν έχω συχνά τη δυνατότητα να μπω στο προαύλιο που πριν από κάμποσα χρόνια έπαιζα ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, έριχνα κλεφτές ματιές στο μάθημα της επόμενης ώρας που είχα ξεχάσει να διαβάσω ή αργότερα που κάπνιζα στη ζούλα ένα αγχωμένο τσιγάρο. Είναι και που μένω πια αλλού, μακριά από αυτές τις εικόνες και τα πρόσωπα που μου θυμίζουν την εφηβεία μου.

Ποτέ δεν πρόκειται να απέχω από τις εκλογές. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το παλιό μου σχολείο. Πάντα μου άρεσε. Ακόμα και σαν παιδί, που ακολουθούσα τον πατέρα μου που πήγαινε να ψηφίσει. Ίσως να μου έκανε εντύπωση που έβλεπα έναν οικείο χώρο γεμάτο με άγνωστα πρόσωπα, που τόσο πριν όσο και μετά από αυτή την Κυριακή, θα πήγαιναν πίσω εκεί που ανήκαν. Ένιωθα σαν να τους φιλοξενούσα στο σπίτι μου για μία μέρα. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα, το συναίσθημα αυτό δεν έπαψε να υπάρχει. Άλλαζε συνεχώς μορφή όμως η βασική ιδέα ήταν ίδια: "Βρίσκεστε στη δική μου αυλή. Καθίστε φρόνιμα και όταν τελειώσετε φύγετε ήσυχα ήσυχα χωρίς να αφήσετε τα αποτσίγαρά σας και τα χαρτιά σας. Εδώ αύριο θα παίξω μπάλα."

Την προηγούμενη Κυριακή ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Χάζεψα τη λιακάδα και μετά από ένα νυσταγμένο ντους, ένα γρήγορο καφέ και μερικά τσιγάρα – στον μοναδικό χώρο που το κάπνισμα δεν πρόκειται ποτέ να απαγορευτεί - πήρα το δρόμο για σχολείο. Ήμουν πάλι έτοιμος να μυρίσω τα αρώματα της εφηβείας μου, να δω τα άγνωστα πρόσωπα που τώρα πια θα θέλανε να τα γνωρίσω. Να συμμετάσχω κι εγώ στη γιορτή της δημοκρατίας. Να στείλω με την ταπεινή μου ψήφο το μήνυμά μου. Μπερδεμένος. Τι πρέπει να ψηφίσω για να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω; Συνήθως όλοι νικάνε και εγώ είμαι μονίμως ο χαμένος.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Καβάφης ή Νοστράδαμος ?

Έχει μεγάλη σημασία να διαβάσει κανείς όλο το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το πνεύμα του μεγάλου ποιητή φαίνεται πως βρίσκεται πολύ μπροστά ...

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Ελληνοεβραίοι και ελληνοέλληνες

Αποσπάσματα από το αγαπημένο βιβλίο "Γκέμμα" του Δημήτρη Λιαντίνη.  

Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια. Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας. Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κατεμαράνθη. Όταν είσαι μέσα στό μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά ’χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Αρχές του 1993 έγινε μια εκδήλωση στο Παρίσι από έλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί. Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια. Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς που όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και στην Αθήνα; Η απόκριση που μου δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης.

-Ποιά Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε, του είπανε. Μιλάς για ίσκιους στη συνεφιά. Και για σύνεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δε την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόϊ;

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με,

Και πεθαμένο γράψε με.

Άκουσε λοιπόν, και μάθε το. Και κει που θα γυρίσεις, να το ειπείς και να το μολογήσεις. Η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Αν στείλει κάποτε στους ξένους κανένα παράπονο η κανένα παρακαλετό, το συζητούν πέντε δέκα άνθρωποι της διπλωματίας σε κάποιο γραφείο, και παίρνουνε την απόφαση, όπως εμείς παραγγέλνουμε καφέ στο καφενείο και στα μπιλιάρδα. Αυτή είναι η εικόνα που έχουν οι ξένοι για την Ελλάδα. Κι ο σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται. Έτσι δεν είπε ο πασάς της Σκόντρας, όταν ακούστηκε ότι οι ραγιάδες σηκωθήκανε στο Μοριά; Τώρα γυρίστηκε η τάξη. Σουλτάνος είναι ο έλληνας πολιτικός. Λάβε την σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>

Οι U2 στην Αθήνα

Η εβδομάδα ήταν από τις πιο δύσκολες τόσο λόγω της επιστροφής από την άδεια όσο και εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν αισθάνεται πλέον ήσυχος. Η Παρασκευή ήταν κάτι σαν δώρο, μια ευκαιρία να πέσω στον καναπέ και να σαπίσω μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάνοντας μικρά διαλλείματα σέρνοντας το κουφάρι μου μέχρι το ψυγείο. Όμως δεν είχα προβλέψει το μέλλον μερικούς μήνες πριν, όταν παρασυρόμενος από τον περίγυρό μου αγόρασα εισιτήρια για την συναυλία των U2. Τι θέλω εγώ τώρα να τρέχω στο ΟΑΚΑ για να δω ένα από τα πλέον εμπορικά συγκροτήματα όλων των εποχών; Να ακούσω τον Bono να το παίζει showman και τον The Edge, που αναμφισβήτητα είναι χειρότερος κιθαρίστας από εμένα, να αγχώνεται μήπως και του κλέψουν το σκουφάκι; Και ενώ σκεφτόμουν πως έμπλεξα έτσι, ήρθε και η δεύτερη σφαλιάρα, αφού από τη Βουλιαγμένης μέχρι το Ολυμπιακό Στάδιο χρειάστηκα δύο ολόκληρες ώρες με αποτέλεσμα τα νεύρα μου να τεντώσουν κι άλλο, ενώ και οι διοργανωτές φρόντισαν ώστε κατά την είσοδο στην Αρένα να περάσουν τον κόσμο από στίβο μάχης ώστε να μπορέσουν να μπουν μέσα μόνο οι άξιοι μονομάχοι. Μπαίνοντας μέσα άρχισαν να λύνονται πολλές απορίες. Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου είχε ξαναμπεί στο ΟΑΚΑ μόνο σε αγώνα του Παναθηναϊκού στο Champions League, άντε και στη συναυλία της Madonna. Ένα άλλο μέρος, που εν μέρει ευθύνεται για το μποτιλιάρισμα, έψαχνε τον παρκαδόρο του “μαγαζιού” για να παρκάρει την Cayenne, ενώ υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια που μουσικά βρίσκονται ακόμα στο ψάξιμο.

Ολόκληρο το κείμενο >>>>